ارزش های ادبی تاریخی و مردم شناسی نوادر الحکایات

نوادر الحکایات و غرایب الروایات (بحر النوادر) اثر منتشرنشده عبدالنبی فخرالزمانی قزوینی، از آثار سده یازدهم هجری، از نمونه های قصه نویسی در شبه قاره هند است که با توجه به اهمیت آن از دید مردم شناختی (آداب اجتماعی، آیین ها، خوراک و پوشاک، و...)، از منابع معتمد در زمینه شناخت اوضاع اجتماعی آن روزگار به شمار می رود. بررسی و تحلیل هشتاد حکایت از این کتاب، بر پایه نسخه مجلس شورای اسلامی (شماره 3171) موضوع این مقاله است. این تحقیق پس از گزارشی درباره قصه پردازی در عصر صفویه، به بررسی و تحلیل ساختاری و محتوایی نوادر الحکایات از منظرهای گوناگون می پردازد و افزون بر بازشناسی نسخه ها و نویسنده آن و دیگر آثار او، درباره ساختار کتاب و شیوه حکایت پردازی، سبک شناسی (ویژگی های زبانی و ادبی)، ماخذ شناسی داستان ها، بررسی محتوای داستان ها و پی آمدهای اجتماعی، مردم شناختی و فرهنگ عامه در داستان های وی، گزارشی عرضه می کند.