ارزیابی تثبیت خاک سطحی متاثر از خاکپوش‎های آلی و معدنی نوترکیب با استفاده از کرت‎های فرسایشی و پروفایل‎متر

فرسایش بادی از بارزترین عوامل تخریب خاک در مناطق خشک و نیمه خشک است. استفاده از خاکپوش یکی از راهبردهای مدیریتی برای حفاظت سطح خاک و کنترل فرسایش بادی است. پژوهش حاضر به منظور بررسی اثر خاکپوش‎های تولیدی نوترکیب آلی و معدنی بر ویژگی‎های فیزیکی و هیدرولیکی خاک در منطقه کوپال استان خوزستان انجام شد. این خاکپوش‎ها شامل خاکپوش آلی (O) در سه سطح O1، O2 و O3 با نسبت‎های ترکیبی از زغال‎زیستی باگاس نیشکر، ژلاتین و صمغ عربی، خاکپوش معدنی (M) در دو سطح M1 و M2 از خاکپوش MNF و خاکپوش هیدروژل نانوسیلیس (H) در دو سطح H1 و H2 از هیدروژل نانوسیلیس بودند که در کرت‎های فرسایشی به ابعاد 50×30 سانتی‎متر، از اردیبهشت تا مرداد ماه سال 1399 اعمال شدند. سپس در هر کرت پروفایل‎متر نصب شد. ارزیابی‎ها نشان داد بعد از گذشت چهار ماه، استفاده از خاکپوش‎ها اثر معنی‎داری در بهبود ویژگی‎های فیزیکی و هیدرولیکی خاک داشتند. تیمارهای O3 و O2 بیش‎ترین اثر را بر افزایش MWD خاک، به ترتیب با مقادیر 49/2 میلی‎متر و 45/2 میلی‎متر نشان دادند. کربن آلی خاک (SOC) از 2/0 درصد در تیمار شاهد به 92/0 درصد در تیمار O3 افزایش یافت. کم‎ترین اثر در تیمار H1 با 5/0 درصد SOC مشاهده شد. بیش‎ترین میزان نگه‎داشت رطوبت در خاک در تمام نقاط رطوبتی مربوط به تیمار O3 بود. به علاوه میزان خاک هدر رفته با کم‎ترین مقدار در تیمار O3 t/km.y) 1490) مشاهده شد و بیش‎ترین میزان آن مربوط به تیمار شاهد (t/km.y 6028) بود. ماده‎آلی موجود در خاکپوش‎ها به دلیل دارا بودن اثر اتصال‎دهندگی، قادر به بهبود و افزایش فرآیند خاکدانه‎سازی و کاهش تلفات خاک می‎شود. به‎طور کلی خاکپوش آلی دارای اثرات چسبانندگی و زره‎دار کردن سطح خاک است. پیشنهاد می‎شود اثر افزودنی‎های نوظهور حاصل از مواد تبدیلی مانند بازانیت در خاک‎های حساس به فرسایش در مقیاس عرصه‎ای نیز ارزیابی شود.