اختلال شدید پارامترهای اسپرم و بیضه ها در موش های صحرایی که ناپروکسن و دیکلوفناک را قبل از بلوغ دریافت کردند: یک مطالعه تجربی

اگرچه ناپروکسن و دیکلوفناک رایج ترین داروهای غیراستروییدی مورد استفاده هستند ولی تا کنون سمیت آنها بر باروری مردانه به اندازه کافی مورد مطالعه قرار نگرفته است، به ویژه هنگامی که از این داروها قبل از بلوغ استفاده می شود.

این مطالعه با هدف بررسی اثرات سمی مصرف ناپروکسن و دیکلوفناک پیش از بلوغ بر پارامترهای اسپرم و بیضه در موش های صحرایی انجام شد.

در این مطالعه تجربی، از 15 سر موش صحرایی نر آلبینو قبل از بلوغ (5 هفته ای با وزن 80-70 گرم) استفاده شد. حیوانات به 3 گروه (هر گروه 5 سر) کنترل (1/0 میلی لیتر دی متیل سولفوکسید)، ناپروکسن (50 میلی گرم بر کیلوگرم) و دیکلوفناک سدیم (5 میلی گرم بر کیلوگرم) تقسیم شدند. داروها هر روز به مدت 3 هفته به صورت خوراکی تجویز شدند. اسپرم اپیدیدیم برای ارزیابی تعداد اسپرم، زنده ماندن، و مورفولوژی گرفته شد. پس از تهیه مقاطع بافتی، آنالیزهای هیستوپاتولوژیک و هیستومورفومتری بیضه انجام شد.

وزن بدن موش ها در هر دو گروه ناپروکسن و دیکلوفناک نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری داشت (به ترتیب 001/0 > p و 03/0 = p). وزن بیضه و تعداد کل اسپرم به طور قابل توجهی تنها در موش هایی که ناپروکسن دریافت کرده بودند کاهش یافت (به ترتیب 002/0 = p و 004/0 = p). درصد زنده ماندن اسپرم در هر دو گروه دیکلوفناک و ناپروکسن به طور قابل توجهی کاهش یافت (به ترتیب 001/0 ≥ p و 03/0 = p). علاوه بر این، افزایش معنی داری (001/0 > p) در درصد ناهنجاری های مورفولوژیکی اسپرم در هر دو گروه دریافت کننده دارو مشاهده شد. همچنین در هر دو گروه دارویی، یافته های بافت شناسی و مورفومتریک، ظاهر هیستوپاتولوژیک شدیدی را در پارامترهای بیضه و لوله های منی ساز نشان داد.

تجویز ناپروکسن و دیکلوفناک در موش های صحرایی قبل از بلوغ آسیب قابل توجهی به پارامترهای اسپرم و بافت شناسی و مورفومتری بیضه وارد می کند. این اثرات سمی شدید می تواند منجر به ناباروری بالقوه شود.