اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر اضطراب و خودکارآمدی کودکان مضطرب: یک مطالعه موردی با خط پایه ناهم زمان

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر اضطراب و خودکارآمدی کودکان بود. جامعه آماری پژوهش کودکان مضطرب 8 تا 12 ساله شهر اهواز بود. نمونه پژوهش شامل 3 کودک مضطرب بودند که با فراخوان در گروه‏های مدارس و مراکز مشاور‏ه شهر اهواز و باتوجه به نقطه برش پرسش‏نامه تشخیص اختلالات مرتبط با اضطراب کودکان و مصاحبه با روش نمونه ‏گیری هدفمند انتخاب شدند. در این پژوهش از طرح پژوهشی تک موردی با خط پایه ناهم زمان استفاده شد. پروتکل درمان شناختی رفتاری طی شانزده جلسه اجرا شد. داده‏ها در سه مرحله خط پایه، در فرایند درمان و یک ماه پس از درمان جمع ‏آوری شدند و به روش شاخص تغییر پایا، درصد بهبود و ترسیم دیداری تحلیل شدند. </strong>نتایج نشان داد که در مرحله درمان شرکت‏کننده‏ها در متغیر اضطراب (96/30 درصد) و در متغیر خودکارآمدی (13/28 درصد) بهبود پیدا کردند و این بهبود تا مرحله پیگیری ادامه داشت؛ متغیر اضطراب 77/35 درصد و در متغیر خودکارآمدی 31/31 درصد. همچنین شاخص تغییر پایای هر دو متغیر در مرحله پس از درمان و پیگیری معنادار (1.96z= و سطح معناداری 05/0) بود. بنابراین درمان شناختی رفتاری با افزایش آگاهی و مهارت‏ها و کاهش دادن واکنش‏های ناکارآمد باعث کاهش اضطراب و افزایش خودکارآمدی کودکان می‏شود.