اثربخشی طرحواره درمانی بر تحمل ابهام و تاب آوری مادران کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه بیش فعالی

اختلال نقص توجه_بیش فعالی از شایع ترین اختلالات دوران کودکی است که تاثیر بسیاری بر مادران دارد چراکه ‏آن‏ها نخستین مراقبان و افرادی هستند که بیشترین تعامل را با این کودکان دارند. بنابراین، لزوم استفاده از روش های جدید در جهت ارتقا و بهبود شرایط آنان حایز اهمیت است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر تحمل ابهام و تاب آوری مادران کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه_بیش فعالی اصفهان بود.

طرح پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون_پس آزمون و گروه کنترل همراه با دوره پیگیری بود. جامعه ی آماری مورد مطالعه شامل کلیه  مادران کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه_بیش فعالی مراجعه کننده به کلینیک های سطح شهر اصفهان در سال 1399 بود. بعد از غربالگری اولیه و بررسی ملاک های ورود و خروج، در نهایت تعداد40 نفر از مادرانی که اختلال نقص توجه_ بیش فعالی کودکشان توسط متخصص تشخیص قطعی داده شده بود انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه (20 نفره) آزمایش و کنترل گمارده شدند که در جریان جلسات از هر گروه 5 نفر خارج شدند و در نهایت در هر گروه 15 نفر باقی ماند. برای گروه آزمایش 12 جلسه طرحواره درمانی 90 دقیقه ای برگزار شد و در پایان مداخله، از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد و بعد از گذشت یکماه نیز، از هر دو گروه، آزمون پیگیری گرفته شد. ابزار مورد استفاده برای جمع آوری داده ها شامل پرسش نامه های تحمل ابهام نوع2 مک لین (2009) و تاب آوری کونور و دیویدسون (2003) بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها نیز از شاخص های آمار توصیفی نظیر میانگین و انحراف استاندارد و آمار استنباطی تحلیل اندازه گیری مکرر استفاده گردید.

گروه آزمایش افزایش معناداری را در تحمل ابهام (001/0>p) و تاب آوری (001/0>p) داشته است.

بر اساس یافته های این پژوهش می توان گفت طرحواره درمانی بر افزایش تحمل ابهام و تاب آوری مادران کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه_بیش فعالی موثر است. بنابراین پیشنهاد می شود درمانگران  از این رویکرد درمانی در جهت افزایش تحمل ابهام و تاب آوری این مادران بهره ببرند