بررسی تصمیم گیری با شواهد ناکافی با استفاده از مدل سازی رفتاری

مقدمه:

 الزام به تصمیم گیری تنها با شواهدی محدود و بعضا ناکافی یکی از چالش هایی است که ناگزیر از مواجهه با آن هستیم. در مطالعات پیشین تاثیر میزان شواهد در میزان عملکرد، قطعیت و زمان پاسخ بررسی شده است. اما این سوال که با شواهد ناکافی، چه عواملی منجر به اخذ تصمیم می شود، در هاله ای از ابهام است. این پژوهش با کمک آزمایش نقاط متحرک تصادفی و استفاده از مدل سازی رفتاری، سعی در پاسخ دهی به آن دارد.

آزمایش روان- فیزیک نقاط متحرک تصادفی طراحی شد و از 10 شرکت کننده خواسته شد پس از مشاهده ی حرکت نقاط، جهت حرکت و میزان قطعیت خود را اعلام نمایند. در این آزمایش مدت زمان نمایش محرک متغیر بوده و در هر آزمایه به طور تصادفی یکی از شش مدت زمان تعیین شده (از 80 تا 720 میلی ثانیه) را داشته است. با متغیر بودن زمان نمایش محرک، شرکت کنندگان در معرض شواهد کافی و ناکافی جهت تصمیم گیری قرار گرفتند. نتایج داده های رفتاری شرکت کنندگان با توابع روان سنجی مورد بررسی قرار گرفته و با استفاده از مدل رانش- انتشار رفتار شرکت کنندگان، مدل سازی شد.

داده های رفتاری ما نشان می دهد که مدت زمان نمایش محرک، تاثیر معنی داری در افزایش میزان دقت و قطعیت و همچنین در کاهش زمان پاسخ گویی دارد. نتایج مدل سازی رفتاری نیز نشان داد که مولفه های تصمیم (آستانه تصمیم، نرخ رانش، و مولفه غیر تصمیم) تحت تاثیر تغییر مدت زمان نمایش محرک هستند و آستانه تصمیم به طور قابل توجهی تحت تاثیر قرار می گیرد. آستانه تصمیم با افزایش مدت زمان نمایش محرک به طور معنی داری افزایش می یابد.

پژوهش های ما، این فرضیه که مغز هنگام تصمیم گیری بر مبنای شواهد ناکافی، آستانه تصمیم را تغییر داده و با شرایط سازگار می شود را تقویت می کند.