مطالعه نظری برهمکنش کلرامبوسیل و ملفالان با سطح نانولوله کربنی به عنوان نانوحامل در محیط آبی

کاربرد زیستی نانولوله های کربنی در دارورسانی هدف اصلی ما در این پژوهش است. به این منظور به بررسی امکان برهم کنش کلرامبوسیل و ملفالان با سطح خارجی نانولوله ی کربنی به عنوان حامل دردو فاز گازی و محلول پرداخته ایم . در نخستین مرحله، هر یک از ساختار ها با استفاده از محاسبات مکانیک کوانتمی مدل سازی شدند و در مرحله بعدی، انرژی آزاد حلال پوشی و انرژی آزاد برهم کنش در فاز محلول با استفاده از شبیه سازی مونت کارلو و روش اختلال  مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج محاسبات نظریه تابعیت چگالی در فاز گازی نشان داد که هر دو دارو قابلیت برهم کنش با نانولوله کربنی را دارند. محاسبات شبیه سازی مونت کارلو نشان داد که برهم کنش داروها با نانولوله کربنی، حلالیت آنها را در محلول آبی افزایش می دهد که باعث افزایش کاربردهای دارویی می شود. انرژیهای آزاد بر هم کنش در فاز محلول نشان داد کمپلکس ملفالان با نانولوله کربنی پایدارتر از کلرامبوسیل است که کاملا با نتایج فاز گازی سازگار است.