بررسی مقایسه ای سوپاین پوزیشن فوری و تاخیری بر تغییرات همودینامیک بیماران تحت عمل جراحی هموروئید و فیشر

 بی حسی اسپاینال عموما جهت اعمال جراحی مربوط به قسمت های تحتانی شکم، پرینه و اندام تحتانی بکار می رود. هدف از انجام این مطالعه بررسی مقایسه ای سوپاین پوزیشن فوری و تاخیری بر تغییرات همودینامیک بیماران تحت عمل های جراحی همورویید و فیشر تحت بی حسی نخاعی می باشد.

 مطالعه حاضر یک مطالعه موردی- شاهدی است که بر روی 60 نفر از بیماران کاندید عمل جراحی همورویید و فیشر در بیمارستان استاد مطهری شهرستان جهرم در سال 1401، توسط یک جراح مشخص انجام شد. بیماران به‌ صورت تصادفی در یکی از 2 گروه 30 نفری سوپاین پوزیشن فوری و تاخیری وارد شدند. پس از انجام بی حسی نخاعی بیماران گروه سوپاین پوزیشن تاخیری، به مدت 5-3 دقیقه در وضعیت نشسته قرار گرفتند و سپس پوزیشن جراحی به خود گرفتند. در گروه سوپاین پوزیشن فوری، بیماران پس از دریافت بی حسی نخاعی در وضعیت سوپاین قرار گرفتند و آماده عمل جراحی شدند. فشارخون سیستول، فشارخون دیاستول، فشار متوسط شریانی (MAP)، اشباع اکسیژن شریانی (O2 SAT) و ضربان قلب بیماران قبل از پوزیشن و بلافاصله بعد از پوزیشن و در دقایق  10،5، 15، 30، 45، 60 و 90 دقیقه بعد از پوزیشن اندازه‌گیری و ثبت شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 21 و آزمون های آمارهای توصیفی و استنباطی در سطح معنی داری 0.05<p صورت گرفت.

 گروه‌های مطالعه از نظر متغیرهای سن و شاخص توده بدنی همسان بودند. روند میانگین فشارخون سیستولی و دیاستولیک در گروه سوپاین پوزیشن فوری و سوپاین پوزیشن تاخیری، از زمان‌های قبل از بی‌حسی اسپاینال تا 90 دقیقه بعد از عمل تفاوت معناداری را نشان داد (001/0< P). روند میانگین MAP و ضربان قلب در گروه سوپاین پوزیشن فوری و سوپاین پوزیشن تاخیری، از زمان‌های قبل از بی‌حسی اسپاینال تا 90 دقیقه بعد از عمل تفاوت معناداری را نشان داد (001/0< P).

 مطالعه حاضر حاکی از این امر بوده است که استفاده از سوپاین پوزیشن تاخیری میتواند به طور معناداری میزان تغییرات همودینامیک را در طول زمان نسبت به سوپاین پوزیشن فوری کاهش دهد.