اثر حفاظتی تمرین تداومی و تناوبی همراه با مصرف آتورواستاتین بر بیان PGC1α و TFAM میوسیت های قلبی رت های سالمند

یکی از شایع ترین مشکلات جسمی در دوران سالمندی بیماری مزمن دیابت است. این مساله از شدت و حساسیت بیشتری برخوردار است؛ بنابراین، پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر حفاظتی تمرین تداومی و تناوبی همرا با مصرف آتورواستاتین بر بیان PGC1α و TFAM میوسیت های قلبی رت های سالمند انجام شد.

در این مطالعه تجربی، 35 سر موش صحرایی نر مسن به 7 گروه مساوی: دیابتی، کنترل سالم، تداومی+ دیابتی، تناوبی+ دیابتی، آتورواستاتین+ دیابتی، تناوبی+آتورواستاتین+دیابتی، تداومی+آتورواستاتین+ دیابتی تقسیم شدند. دیابت نوع دو با استرپتوزوتوسین (STZ) در موش ها القا شد. گروه های تمرینی به مدت هشت هفته برنامه تمرینی دویدن را روی تردمیل انجام دادند. تمرین تداومی هفته اول با سرعت 15 متر بر دقیقه مدت پنج دقیقه سپس هر هفته با افزایش سرعت 1 تا 2 متر بر دقیقه به مدت 1 تا 2 دقیقه به زمان دویدن افزده شد. تمرین تناوبی شامل 29-25 دقیقه دویدن روی تردمیل بدون شیب و با سرعت 15 متر در دقیقه برای هفته اول بود. هر هفته یک متر بر دقیقه اضافه شد تا در هفته هشتم به 22 متر بر دقیقه رسید. به گروه های آتورواستاتین و آتورواستاتین تمرین (2 میلی گرم/کیلوگرم) آتورواستاتین تزریق شد. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، موش های صحرایی تشریح شدند؛ برای تجزیه و تحلیل آماری از تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری 05/0 ≤p استفاده شد.

نتایج نشان داد القای دیابت نوع دو باعث کاهش بیان PGC1α و TFAM(000/0=p) در گروه های دیابتی، تداومی+دیابتی، تناوبی+دیابتی، آتورواستاتین+دیابتی، تناوبی+آتورواستاتین+دیابتی، تداومی+آتورواستاتین+دیابتی نسبت به گروه سالم شد. تجویز آتورواستاتین به تنهایی و یا همراه با تمرین ورزشی سبب افزایش معنی داری در بیان ژن های PGC1α و TFAM  (000/0=p) میوسیت های قلبی گردید؛ اما اختلاف معنی داری بین گروه های تمرینی با هم و با گروه آترو استاتین مشاهده نشد.

نتیجه گیری:

احتمالا ترکیبی از تمرین تناوبی و تداومی و آتورواستاتین ممکن است بیان ژن های مرتبط با بیوژنز میتوکندریایی را در بیماری دیابتی به طور مثبتی تنظیم کند و موجب افزایش ظرفیت متابولیکی در این بیماران شود.