مشخصه های کمی و کیفی زادآوری در راشستان های مدیریت شده و مدیریت نشده شفارود

برای رسیدن به اهداف مدیریت پایدار جنگل، شیوه تک گزینی در جنگل های هیرکانی از دهه 1370 به اجرا درآمد، ولی مشخص نیست که اجرای این شیوه چه تاثیری بر مشخصه های زادآوری درختان توده های جنگلی داشته است. برای این منظور در این پژوهش وضعیت زادآوری درختان در روشنه های دو راشستان مدیریت شده و مدیریت نشده با هم مقایسه شدند. روشنه هایی با سطح بیشتر از 100 مترمربع که بقایای درختان روشنه ساز در آن ها قابل مشاهده باشد، مورد بررسی قرار گرفتند. در هر روشنه پنج قطعه نمونه چهار مترمربعی (یکی در مرکز و مابقی در چهار جهت اصلی روشنه) مشخص شد. تمامی نهال ها و نونهال های داخل قطعه های نمونه شمارش و مشخصه های کمی و کیفی نهال های راش مورد بررسی و اندازه گیری قرار گرفت. غنای گونه های درختی، فراوانی تمامی گونه ها محاسبه شد. به جز تراکم و غنای گونه های درختی، میانگین دیگر مشخصه های کمی نهال ها  (قطر یقه، طول نهال، عرض تاج، طول نوشاخه بهاره و طول بالاترین میان گره) به طور چشمگیری (05/0 <p) در قطعه مدیریت نشده بیشتر از مدیریت شده بود. درحالی که بیشترین فراوانی نهال های سالم و میان رو (دارای تنه واحد) در قطعه مدیریت شده مشاهده شد (05/0 <p). غنای گونه ای در هر دو منطقه مقدار پایینی را نشان داد. با توجه به اینکه یکی از اهداف مدیریت پایدار جنگل، افزایش تنوع درختان و سازگاری با اکوسیستم است، لازم است به ارتقا تنوع و غنای گونه های درختی در برنامه های مدیریتی آتی مناطق مورد بررسی توجه شود.