مسکن انعطاف پذیر، رویکردی به همسازی معماری و کیفیت زندگی

خانه های مسکونی چند نسلی که رکن اصلی آن انعطاف پذیری در کالبد و عملکرد بنا است، روشی برای ساخت مسکن از پیش برنامه ریزی شده یا به عبارتی خانهای برای آینده میباشد. انعطاف پذیری واحد مسکونی درصدد حفظ رضایت ساکنین و افزایش کیفیت زندگی افراد خانه در بازه های زمانی مختلف میباشد. در همین راستا با افزایش رضایتمندی ساکنین از محل زندگی خود، کیفیت و کمیت های مورد نیاز محیطی افزایش یافته و بستری مناسبتر برای خانواده به عنوان مهمترین واحد اجتماعی ایجاد میشود و همچنین رسیدن به کیفیت مناسب خانهای برای زندگی، نه خانه ای صرفا به عنوان سرپناه توجه ویژهای نسبت به سایر روش های ساخت مسکن دارد. تحقیق حاضر به دنبال شناسایی میزان انعطاف پذیری معماری مسکن میباشد. شیوه تحقیق در این مقاله پیمایشی و روش استدلال استقرایی است و با مرور متون و منابع مکتوب و نیز بررسی نمونه های موجود سعی بر آن است تا به نتایجی مطلوب و قابل استناد برای ارزیابی انعطاف پذیری دست یافت، سپس با هدف توجه به نیاز و خواست متفاوت و متغیر استفاده کنندگان از این فضاها در جهت ارایه طرح، پالن و همسو با نیاز کاربر به یک سری معیار در طراحی انعطافپذیر رسید. این پژوهش کاربردی با روش توصیفی- تحلیلی ضمن تاکید بر فاکتور مشارکت مردمی و با مطالعات میدانی با هدف ارایه ی الگوی مفهومی و عملیاتی طراحی مسکن در شهر شکل گرفته است. ابتدا مبانی تیوریک و نظری معماری انعطاف پذیر بررسی شده است، شاخصها تعیین گردیده، سپس در مرحله بعد مسایل عینی و کاربردی لحاظ شد و در نهایت پس از اخذ نتایج و بررسی سوالات تحقیق، با استفاده از نرم افزارهای طراحی در معماری فضاهای معماری انعطاف پذیر پیشنهاد گردیده است. به صورتی که بتوان آن را عملیاتی نمود. نتایج تحقیق نشان میدهد که در سالهای اخیر با توجه به بالا رفتن ارزش زمین توجه به معماری انعطافپذیر افزایش یافته اما در حال حاضر فاصله زیادی تا شرایط مطلوب وجود دارد.