اثربخشی طرح واره درمانی بر افکار ناکارآمد و امیدواری در دانشجویان دختر خوابگاهی

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی طرح واره درمانی بر افکار ناکارآمد و امیدواری در دانشجویان دختر خوابگاهی شهر تهران بود. جامعه آماری ،کلیه دانشجویان دختر خوابگاهی منطقه 4 شهر تهران در سال تحصیلی 1399 بود. از بین جامعه آماری 30 نفر با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) جایگزین شدند. روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون و مرحله پیگیری بود. در این پژوهش از ابزار های اندازه گیری مقیاس نگرش های ناکارآمد ویزمن و بک (1978) و پرسشنامه امیدواری اسنایدر و همکاران (1991) استفاده شد. مداخله طرحواره درمانی برای آزمودنی های گروه آزمایش طی 10 جلسه 90 دقیقه ای و هفته ای یک بارانجام گرفت. در حالی که آزمودنی های گروه کنترل درمانی را دریافت نکردند. پس از پایان جلسات مداخله از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. دو ماه بعد مرحله پیگیری برگزارشد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس چند متغییره و تک متغییره استفاده شد. نتایج یافته های پژوهش نشان داد که طرح واره درمانی بر افکار ناکارآمد و امیدواری در دانشجویان دختر خوابگاهی شهر تهران اثر بخش بود و این نتایج تا مرحله پیگیری تداوم داشت.