ارزیابی تاثیر کاندیشن مدیوم سلول های بنیادی مزانشیمی بند ناف بر استرس اکسیداتیو ناشی از آسیب کبدی تجربی در موش های صحرایی

زمینه:

 تتراکلراید کربن ‌به‌عنوان ماده شیمیایی بینابینی در صنایع کاربرد دارد. این ماده تحت‌تاثیر آنزیم‌های سیتوکروم‌ پی450 به محصولات سمی واکنشگر تری کلرومتیل تبدیل شده و به‌عنوان سم محیطی باعث آسیب بافتی، از‌جمله آسیب کبدی از‌طریق استرس اکسیداتیو می‌شود. پیوند کبد، درمان موثر برای نارسایی و آسیب‌های کبدی است، اما با کمبود اندام‌های اهداکننده دردسترس محدود است. 

هدف :

در این مطالعه، اثر تزریق محیط کشت حاصل از سلول‌های بنیادی مزانشیمی بند ناف بر بهبود استرس اکسیداتیو ناشی از تزریق تتراکلراید کربن در کبد ارزیابی شد.

روش‌ها :

21 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار بالغ هم‌وزن، به‌صورت تصادفی ساده به 3 گروه 7 تایی شامل گروه کنترل، گروه آزمایش A  (دریافت تتراکلراید کربن) و گروه آزمایش B (دریافت تتراکلراید کربن و سلول‌های بنیادی مزانشیمی انسانی) تقسیم شدند. به گروه کنترل به‌صورت تک دز سالین نرمال تزریق شد. گروه آزمایش A و گروه آزمایش B به‌روش داخل صفاقی، تتراکلرید کربن را با نسبت 1:1 به همراه روغن زیتون دریافت کردند. پس از گذشت 24 ساعت  از تزریق تتراکلراید کربن، در 3 روز متوالی موش‌های گروه B با تزریق کاندیشن مدیوم آزمایش شدند. 48 ساعت پس از تزریق اول کاندیشن مدیوم از همه موش‌ها خون‌گیری انجام شد. شاخص‌های استرس اکسیداتیو شامل ظرفیت تام آنتی‌اکسیدانی و مالون‌دی‌آلدیید ارزیابی و با استفاده از تحلیل واریانس یک‌طرفه و نرم‌افزار SPSS نسخه 25 بررسی شدند.

یافته‌ها:

 براساس نتایج حاصل از مطالعه، بین میزان ظرفیت تام آنتی‌اکسیدانی در گروه‌های مختلف مطالعه‌شده اختلاف آماری معناداری وجود نداشت (P>0/05). با‌این‌حال، بیشترین میزان ظرفیت تام آنتی‌اکسیدانی در گروه B (آزمایش‌شده با تتراکلراید کربن و سلول‌های بنیادی مزانشیمی انسانی) و بین میزان مالون‌دی‌آلدیید در گروه‌های مختلف، بیشترین میزان در گروه A (آزمایش‌شده با تتراکلراید کربن) ملاحظه شد. 

نتیجه‌گیری :

مطالعه حاضر نشان می‌دهد سلول‌های بنیادی مزانشیمی انسانی در زمان مطالعه‌شده نتایج معناداری نداشته ‌است. شاید با افزایش زمان آزمایش بتوان به نتایج متفاوتی دست یافت.