مقایسه اثربخشی درمان شناختی-رفتاری و نظم جویی فرآیندی هیجان بر خودکارآمدی بیماران مبتلا به بیماری ام اس

بیماری ام اس یکی از اختلالات مزمن و ناتوان کننده عصبی شناختی است که بیماران مبتلا به آن به دلیل نقص بدنی از احساس امنیت و احساس خودکارآمدی پایینی برخوردارند. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان شناختی رفتاری و نظم جویی فرآیندی هیجان بر خودکارآمدی بیماران مبتلا به ام اس انجام شد.

پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری بود. 20 نفر از بیماران مبتلا به ام اس (دارای پرونده پزشکی در انجمن ام اس تهران در سال 1399) به صورت در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه های آموزش به مدت سه ماه تحت درمان شناختی رفتاری و تنظیم هیجان قرار گرفتند اما گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت. میزان خودکارآمدی به وسیله پرسشنامه خودکارآمدی شرر قبل، بعد از مداخله و سه ماه بعد از مداخله اندازه گیری شد. در انتها داده ها با روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تحلیل شدند.

یافته ها: 

نتایج نشان داد دو روش درمان شناختی-رفتاری و نظم جویی فرآیندی هیجان موجب افزایش خودکارآمدی بیماران گردید (01/0>p). آزمون تعقیبی توکی نشان داد که مداخله هیجان مدار در مقایسه با مداخله شناختی رفتاری در هر دو مرحله پس آزمون و پیگیری میانگین بالاتری دارد که در سطح اطمینان 95 درصد معنی دار نبود.

نتیجه گیری: 

می توان نتیجه گرفت هر دو درمان شناختی- رفتاری و نظم جویی فرآیندی هیجان در بهبود خودکارآمدی بیماران مبتلا به ام اس موثر بود و می توان از هر دو رویکرد در جهت کاهش مشکلات روان شناختی در این بیماران استفاده کرد.