رد پای تئاتر روایی بر سه نمایشنامه محمد یعقوبی

تیاتر روایی که در تقابل با تیاتر ارسطویی است می کوشد با تکیه بر تغییر و پشت کردن به تمامی عناصر موجود در تیاتر ارسطویی، مخاطبین تیاتر را به سوی شناختی درست هدایت کند. از مهم ترین تکنیک ها در تیاتر روایی «بیگانه سازی» است که با شیوه های مختلف می کوشد با به حداقل رساندن باورپذیری، مخاطب را به تفکر وادارد و او را به سمت قضاوت و داوری رویدادها و اصلاح امور سوق دهد. تیاتر روایی با تکیه بر تکنیک بیگانه سازی از تماشاگر نقدی روشنفکرانه می خواهد تا به کسب معرفت و اخذ تصمیمی منطقی منجر شود. اهداف این مقاله کسب آشنایی بیشتر با اصول تیاتر روایی و تاثیرپذیری نمایشنامه نویسان معاصر ازجمله محمد یعقوبی از تکنیک تیاتر روایی و بنیان های فکری آن است. همچنین به معرفی شیوه های بیگانه سازی که مهمترین تکنیک تیاتر روایی است پرداخته شده است. در راستای این اهداف کوشش شده است با شیوه توصیفی- تحلیلی و روش کتابخانه ای سه نمایشنامه از محمد یعقوبی که از نمایشنامه نویسان نوگرا و اثرگذار دهه های اخیر در ایران است تحلیل و بررسی شود. این سه نمایشنامه عبارت اند از: یک دقیقه سکوت، نوشتن در تاریکی و زمستان 66.. نتایج بررسی این سه اثر، نشان می دهد که او در نمایش نامه هایش از شیوه نمایشی رایج ارسطویی یا کلاسیک به شیوه های مدرن نمایشی رو می آورد و مشخصه های تیاتر روایی و شیوه های تکنیک بیگانه سازی در نمایش نامه ها و اجرای آثار او قابل مشاهده است.