مقایسه تاثیر ورزش های زنجیره باز و بسته در کاهش درد و افزایش عملکرد در بیماران مبتلا به سندرم درد پاتلوفمورال

علی رغم دستیابی به شواهد بالینی در مورد اثربخشی دو برنامه تمرینی زنجیره حرکتی بسته (CKC) و زنجیره حرکتی باز (OKC) در درمان سندرم درد پاتلوفمورال (PFPS)، تاکنون تاثیرگذاری بیشتر یکی از این دو روش مشخص نگردیده است. ازاین رو، مطالعه حاضر با هدف ارزیابی و مقایسه اثر درمانی تمرین های OKC و CKC بر شدت درد و عملکرد بیماران مبتلا به PFPS انجام شد.

از بین 117 نفر مراجعه کننده به کلینیک پزشکی ورزشی بیمارستان رسول اکرم، شصت و چهار بیمار مبتلا به سندرم درد پاتلوفمورال با توجه به معیارهای ورود وارد مطالعه شدند و به طور تصادفی در دو گروه مداخله شامل 32 نفر جهت برنامه ورزشی OKC و 32 نفر جهت برنامه ورزشی CKC تقسیم شدند که به مدت 24 جلسه (3 بار در هفته) برنامه های ورزش درمانی را انجام دادند. بیماران از نظر شدت درد و عملکرد، در بدو مراجعه و یک ماه و دو ماه بعد ارزیابی شدند. تست های عملکردی انجام شده شامل تست 6 دقیقه راه رفتن (6MW test)، تست برخاستن و راه رفتن (TUG) و تست نشست و برخاست (Sit-up test) بود.

یافته ها:

 بر اساس نتایج این مطالعه کاهش واضحی در سطح درد در هر دو گروه مشاهده شد و تفاوت معنی داری بین گروه های OKC و CKC وجود نداشت. همچنین پرسشنامه های KUJALA و FIQ در هر دو گروه بهبود قابل توجهی را در توانایی های عملکردی بیماران پس از انجام تمرین ها نشان دادند؛ اما در دو گروه تفاوت معنی داری مشاهده نشد. همچنین این نتیجه در تست های عملکردی تکرار شد.

نتیجه گیری:

 انجام تمرین های OKC یا CKC با در نظر گرفتن ارزیابی های انجام شده طی 8 هفته بدون اولویت منجر به بهبود قابل توجهی در شدت درد و بهبود عملکردی شدند، بنابراین هر دو به عنوان پروتکل های توان بخشی در بیماران مبتلا به PFPS بسیار توصیه می شوند.