ارائه ی مدل ارزیابی دروس طراحی معماری با استفاده از فرآیند تحلیل سلسله مراتبی (AHP)

یکی از ارکان اصلی بررسی یادگیری در آموزش معماری، ارزیابی طرح های معماری دانشجویان است. ارزیابی طرح ها امروزه به یکی از نارضایتی های دانشجویان تبدیل شده و بیش تر دانشجویان معتقدند این کار به درستی انجام نمی شود و یا معیار صحیحی برای سنجش آن وجود ندارد و اساتید بیش تر با سلیقه ی شخصی به ارزیابی این دروس می پردازند. لذا بررسی نحوه ی مناسب ارزیابی این دروس که مورد توافق اساتید معماری بوده و به روشنی به ابعاد مختلف طراحی معماری بپردازد ضروری به نظر می رسد. هدف این پژوهش ارایه ی روشی کاربردی به منظور ارزیابی دروس طراحی معماری است و دو سوال اصلی مطرح شده در این پژوهش عبارت اند از: 1. در ارزیابی دروس طراحی معماری باید چه عواملی مد نظر باشد؟ 2. وزن هر یک از عوامل موثر در ارزیابی دروس طراحی معماری به چه میزان است؟ این پژوهش، توصیفی- تحلیلی و از نوع زمینه یابی (پیمایشی) است. ابزار گردآوری داده ها منابع کتابخانه ای، مصاحبه و پرسش نامه است. وزن دهی به معیارها و معرف های ارزیابی دروس طراحی نیز با نظرسنجی از خبرگان (دلفی) و با روش تحلیل سلسله مراتبی (AHP) و به کمک نرم افزار EC صورت گرفته است. نتایج بررسی نشان داد به منظور ارزیابی کامل دروس طراحی معماری باید ارزیابی توامان در طول و پایان ترم صورت پذیرد. مقایسه ی زوجی بین آن ها نیز بیانگر آن است که ارزیابی مستمر (با وزن 0.645) نسبت به ارزیابی در پایان ترم (با وزن 0.335) به مراتب از اهمیت بیش تری برخوردار است؛ در ارزیابی مستمر، پیشرفت تحصیلی دانشجویان (با وزن 0.345) و رعایت مسایل اخلاقی و انضباطی (با وزن 0.293) بیش ترین اهمیت را به خود اختصاص داده اند و در ارزیابی پایان ترم نیز توجه به بعد معنایی یعنی ایده و میزان موفقیت در تبدیل آن به فرم و پاسخ گویی طرح به نیازهای روحی- روانی کاربران (با وزن 0.445) مهم تر از سایر ابعاد (فرم و عملکرد) طرح اند.