تریکوبلاستوم خود به خودی نوع مختلط در یک خرگوش لوپ خانگی: کاربرد ایمونوهیستوشیمیایی CK7، CK20 و CD10 در تریکوبلاستوم حیوانی

تریکوبلاستوم ها معمول ترین تومورهای جلدی خوش خیم در خرگوش ها هستند.  از آن جا که این نیوپلاسم ها زیر گونه های متنوع دارند، بنابراین ممکن است آن ها با تومورهای مشابه دیگری که دارای ترکیب سلول های پوشش بازالویید هستند، مورد اشتباه واقع شوند.  یک خرگوش لوپ نر پنج ساله نژاد مخلوط، دارای یک توده قابل لمس دو لوبی سفت متحرک بیضی شکل بود که در زیر گوش راست مابین فک پایین و گردن با ابعاد 1×5/1×3 بدون ایجاد زخم واقع شده بود.  وضعیت عمومی خرگوش خوب بود و تب یا حالت غیرطبیعی در لوکوگرام وجود نداشت.  پس از جراحی، یک توده سفید خاکستری در مجلول بافر قرمالین 10 درصد تثبیت شد.  مشاهدات آسیب شناسی مقاطع توده رنگ آمیزی شده با روش های هماتوکسیلین و ایوزین، پریودیک اسید شیف و تری کروم ماسون، یک تومور متشکل از سلول های معمولی پوششی بازالویید  با هر دو الگوی ریبون و ترابکولی (مختلط) همراه با بافت همبندی زمینه ای را تایید کرد.  علاوه بر این، ایمونولیبلینگ تومور توسط CK AE1/AE3، CK7، CK20، CD10، وایمنتین (Vimentin)، S100 و Ki67 انجام شد.  بر اساس آسیب شناسی و ایمونوهیستوشیمی، تشخیص تریکوبلاستوم نوع مختلط برای توده انجام شد.  از لحاظ ایمونوهیستوشیمی، بیان قوی  CK AE1/AE3(بیشتر از 50 درصد سلول های توموری بازالویید)، ایمونولیبلینگ قوی (بیش تر از 50 درصد) بافت همبندی ترابکولی زمینه ای مربوط به تومور در برابر وایمنتین و واکنش ایمنی مثبت ضعیف (10-1 درصد از سلول های زمینه ای تومور) وجود داشت.  از طرف دیگر، بیان مارکرهای CK7، CK20 و CD10 در سلول های توموری به ترتیب 40-30 درصد (متوسط)، 30-20 درصد (متوسط) و >10 درصد (ضعیف) بود.  بر این اساس، استفاده از CK7، CK20 و CD10 همراه مارکرهای دیگر می تواند در تفریق دقیق تر تریکوبلاستوم حیوانی از تومورهای مشابه مانند کارسینوم سلول بازال، تریکواپیتلیوما یا سایر تومورهایی که از سلول های پوششی بازالویید فولیکول های مو منشا می گیرند، مفید باشد.