اثرات متقابل سطوح بیوچار، رژیم های آبیاری و سطوح شوری آب آبیاری بر گندم II: غلظت یون های دانه و خاک و منحنی نگهداشت آب خاک

در دهه های اخیر، استفاده از بیوچار برای بهبود حاصلخیزی خاک و خواص فیزیکی خاک و همچنین افزایش تحمل گیاه به تنش غیرزیستی توسط محققان پیشنهاد شده است. بنابراین تاثیر سه سطح بیوچار (صفر، 40 و 80 مگا گرم در هکتار) از کاه و کلش گندم ، شوری آب آبیاری (6/0، 6 و 12 دسیزیمنس بر متر) و سه رژیم آبیاری (50، 75 و 100 درصد نیاز آبی گیاه) بر غلظت یونهای دانه گندم و یونهای خاک و همچنین برخی خصوصیات فیزیکی خاک پس از برداشت گندم در شرایط گخانه ای بررسی شد. نتایج نشان داد که غلظت +Na و +K در خاک با کاربرد بیوچار و همچنین شوری به طور معنی داری افزایش یافت، در حالی که استفاده از کم آبیاری 50 درصد نیاز آبی گیاه باعث کاهش معنی دار غلظت +Na و +K در خاک شد. همچنین، ECe خاک با بالاترین سطح بیوچار و شوری به دلیل تجمع غلظت نمک در خاک به ترتیب 2/1 و 1/59 برابر بدون بیوچار و بدون شوری افزایش یافت، در حالی که استفاده از کم آبیاری به دلیل کاربرد کمتر آب شور و تجمع نمک کمتر باعث کاهش معنی دار ECe خاک شد. با در نظر گرفتن اثرات اصلی تیمارها، کاربرد بالاترین سطح بیوچار (80 مگاگرم بر هکتار) باعث افزایش غلظت پتاسیم در دانه شد، در حالی که کاربرد آب شور (6 و 12 دسیزیمنس بر متر) و کم آبیاری (75 و 50 درصد نیاز آبی گیاه) هر دو باعث کاهش غلظت پتاسیم در دانه شدند. همچنین، استفاده از بیوچار ظرفیت نگهداری آب در خاک را بهبود بخشید. در نتیجه، استفاده از بیوچار کاه وکلش گندم برای افزایش حاصلخیزی خاک و بهبود ذخیره آب در خاک توصیه می شود. در نهایت استفاده از بیوچار غیر شور جهت جلوگیری از شور شدن و تخریب خاک های کشاورزی پیشنهاد می شود.