ارزیابی تاثیر نانوارگانوسیلان زایکوترم و تغییرات دانه بندی بر ضخامت غشای قیر و حساسیت رطوبتی مخلوط آسفالت گرم

دوام مخلوط های آسفالتی تا حد زیادی به ضخامت غشای قیر بستگی دارد. عریان شدگی، جدا شدن پوشش قیر از روی سنگدانه ها به دلیل عملکرد آب و نفوذ به پیوند قیر و سنگدانه است. در این مطالعه از سنگدانه های بازالتی، دانه بندی حد وسط تهیه گردید و سپس با اعمال حدود رواداری در بخش ریزدانه، دو دانه بندی دیگر نیز از دانه بندی اصلی تهیه شد. از نانو ارگانوسیلان زایکوترم به عنوان افزودنی مایع ضدعریان شدگی استفاده شد. از دستورالعمل های نشریه MS-2 انستیتو آسفالت، گزارش های NCHRP 567، Austroads و VicRoads جهت محاسبه ضخامت غشای قیر، از میکروسکوپ الکترونی روبشی جهت تهیه تصویر از ضخامت غشای قیر و از آزمایش نسبت مقاومت مارشال (MSR) و آزمایش نسبت مقاومت کششی غیر مستقیم (TSR) براساس AASHTO T283 جهت ارزیابی دوام رطوبتی در هر سه مخلوط آسفالتی استفاده شد. نتایج نشان داد که تغییرات دانه بندی در بخش ریزدانه، باعث کاهش 12.9 درصدی ضخامت غشای قیر در مخلوط های آسفالتی دارای دانه بندی حد بالای ریزدانه و افزایش 17.7 درصدی ضخامت غشای قیر در مخلوط های آسفالتی دارای دانه بندی حد پایین ریزدانه شده است که این تغییرات لزوم انجام آزمایش های دوام را ضروری می سازد. همچنین در ارزیابی دوام رطوبتی، هر سه مخلوط آسفالتی با توجه به معیارهای MSR و TSR مستعد عریان شدگی بودند و استفاده از زایکوترم، هرچند تاثیر مثبتی در معیار  MSRدر هر سه مخلوط آسفالتی داشته است، اما با توجه به معیار TSR، مخلوط آسفالتی دارای دانه بندی حد پایین ریزدانه همچنان مستعد عریان شدگی بوده و بنابراین، زیان رطوبتی که ناشی از تغییرات دانه بندی در این مخلوط آسفالتی است، توسط افزودنی زایکوترم هم رفع نمی گردد.