بررسی چرایی باورمندی شیعیان امامی به توقیعات در غیبت صغری

با شروع غیبت صغری و محدودیت جدی در ارتباط بین امام مهدی(ع) و شیعیان، غالب ترین شیوه مشورت طلبی، رفع نیازها و کسب تکلیف در زمینه های مختلف از امام، «توقیعات» بودند. مقبولیت و اعتبار توقیعات و عمل کردن به محتوای آن، مستلزم اطمینان شیعیان به توقیعات بود. عوامل و ریشه های اطمینان مردم به توقیعات، تکیه بر نشانه های روشن و شواهد واضحی بود که گذشت زمان و فاصله گرفتن از آنها، مخاطب را با سوالاتی مواجه کرد. به نظر می رسد عوامل گوناگونی مانند: آشنایی علماء با خط توقیعات؛ ارایه و ویژه داشت بسیاری از توقیعات توسط وکلای اصلی و فرعی؛ تایید و تصدیق بزرگان نسبت به توقیعات؛ برخورداری توقیعات از علم ویژه و تحقق آ نها؛ موافقت محتوای توقیعات با متن دین؛ سبب باورمندی شیعیان به توقیعات و تصدیق صدور آنها از امام مهدی(ع) شده است.