کیفیت آموزش در هر یک از بخش‎های بالینی از دیدگاه دانشجویان سال های پنجم و ششم دندان پزشکی درسال 1399

ارزیابی ساختار و محتوای آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان می تواند منبع مهمی برای تصمیم گیری مدیران آموزشی به شمار آید. لذا مطالعه‎ی حاضر با هدف تعیین کیفیت آموزش در هر یک از بخش های بالینی از دیدگاه دانشجویان سال های پنجم و ششم دندان پزشکی درسال 1399 انجام گرفت.

در این مطالعه مقطعی تحلیلی کلیه دانشجویان سال های پنجم و ششم دندان پزشکی دانشکده دندانپزشکی رشت (88نفر) مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه دوبخشی شامل اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه‎ی 23 آیتمی کیفیت آموزش در بخش های بالینی (مومنی دانایی و همکاران) درحیطه های دانش و عملکرد اساتید، رفتار اعضای هییت علمی و پرسنل، امکانات بالینی و رضایت کلی دانشجویان بود. اطلاعات وارد نرم افزار 24 SPSS گردید. تحلیل اطلاعات از آمار توصیفی و آمار استنباطی (آزمون های t-مستقل، آزمون اندازه های تکراری و آزمون همبستگی اسپیرمن) استفاده به عمل آمد. سطح معناداری در تمام آزمون‎ها(05/0>p) در نظر گرفته شده است.

نتایج نشان داد میانگین سنی دانشجویان 36/1±59/24، 78نفر (6/88 درصد) مجرد و میانگین معدل دانشجویان 19/1 ± 73/15 بودند. بین میانگین نمره کیفیت آموزش در حیطه رضایت دانشجویان با بخش های بالینی ارتباط آماری معنادار بود (001/0>p). بالاترین میزان رضایت دانشجویان مربوط به بخش رادیولوژی و اطفال و پایین ترین نمره رضایت مربوط به بخش ارتودنسی وپروتز متحرک گزارش گردید. در حیطه‎ ی دانش و عملکرد اساتید بخش اطفال بالاترین و بخش پروتز متحرک کمترین نمره (001/0>p)، در حیطه‎ ی رفتار اساتید و پرسنل بخش اطفال بیشترین و بخش اندو کمترین (001/0>p)و در حیطه‎ ی امکانات بالینی بخش اطفال بیشترین و بخش پروتز متحرک کمترین (001/0>p) نمره کیفیت آموزش را به خود اختصاص دادند.

با تکیه برنتایج مطالعه حاضر لزوم توجه مدیران آموزشی به بهبود رضایت دانشجویان دربخش های بالینی به همراه بازنگری در شیوه های آموزشی اساتید مطابق با کوریکولوم ضروری به نظر می رسد.