بررسی بیان ایمونوهیستوشیمی مارکر NQO1 در ضایعات پیش بدخیم و کارسینوم سلول سنگ فرشی دهانه رحم و ارتباط آن با فاکتورهای کلینیکوپاتولوژیک

بدخیمی دهانه رحم، جزء مهم ترین سرطان های زنان می باشد که سیر ابتلاء به آن با توجه به وجود ضایعات پیش بدخیم، منحصر به فرد می باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی میزان بیان پروتیین NQO1 در بیماران مبتلا به ضایعات پیش بدخیم و کارسینوم سلول اسکوآموس دهانه رحم و مقایسه آن با ضایعات بدون دیسپلازی انجام شد.

روش کار: 

در این مطالعه مقطعی، بلوک های پارافینی بیماران مبتلا به SCC دهانه رحم و درجات مختلف دیسپلازی و افراد با لایه پوششی فاقد ضایعه دیسپلاستیک در دوره زمانی سال 99-1397 به عنوان گروه کنترل از آرشیو بخش پاتولوژی بیمارستان قایم مشهد از نظر میزان بیان پروتیین NQO1 به روش ایمونوهیستوشیمی توسط آنتی بادی مونوکلونال موشی علیه NQO1 انسانی بررسی و ارتباط آن ها با اطلاعات دموگرافیک بیماران، ویژگی های کلینیکوپاتولوژیک بیماری و داده های بقاء بیماران بررسی شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 22) و آزمون های کای دو، دقیق فیشر، آنالیز واریانس، آزمون های تعقیبی توکی و آزمون لاگ رنک انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد.

در این مطالعه 152 فرد شامل 31 بیمار مبتلا به SCC دهانه رحم، 91 بیمار با درجات مختلف دیسپلازی و نیز 30 فرد با لایه پوششی فاقد ضایعه دیسپلاستیک بررسی شدند. فراوانی بیان افزایش یافته پروتیین NQO1 در بیماران SCC، CIN3، CIN2 و CIN1 و افراد با لایه پوششی فاقد ضایعه دیسپلاستیک به ترتیب 8/96%، 7/96%، 3/73%، 5/6% و 3/3% بود (0001/0>p). بین میزان بیان پروتیین NQO1 با نوع تومور (99/0=p)، درگیری گره لنفاوی (33/0=p) و میزان تمایز (40/0=p) ارتباط معناداری مشاهده نشد.

بیان پروتیین NQO1 در ضایعات با دیسپلازی شدید بیشتر از دیسپلازی متوسط و در ضایعات با دیسپلازی متوسط بیشتر از ضایعات دیسپلاستیک خفیف می باشد که این موضوع نشان دهنده نقش احتمالی تغییرات بیان پروتیین NQO1 در پیشرفت و افزایش شدت دیسپلازی این ضایعات می باشد.