اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر دشواری تنظیم هیجان و توانمندی منش مادران کودکان مبتلا به اختلال کم توجهی بیش فعالی

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر دشواری تنظیم هیجان و توانمندی منش مادران کودکان مبتلا به اختلال کم توجهی بیش فعالی بود. روش پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه و دارای مرحله پیگیری با گذشت 6 هفته ای انجام شد. جامعه آماری شامل 40 مادر دارای کودک مبتلا به اختلال کم توجهی بیش فعالی شهر بوکان در سال 1400-1399 بود که از میان آن ها تعداد 24 نفر (12 نفر گروه آزمایش و 12 نفر گروه گواه) با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس هدفمند به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. به منظور گردآوری داده ها از پرسشنامه های تنظیم هیجان گراتز و رویمر (DERS) (2004) و توانمندی های منش سلیگمن و پترسون (VIA-IS) (2004) استفاده شد. داده های گردآوری شده با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر در نرم افزار SPSS-26 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته های پژوهش نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد تاثیر معناداری بر دشواری تنظیم هیجان و ابعاد آن در مادران کودکان مبتلا به اختلال کم توجهی بیش فعالی دارد (05/0<p) که درمان پذیرش و تعهد به طور معناداری بر توانمندی منش و ابعاد آن در مادران کودکان مبتلا به اختلال کم توجهی بیش فعالی تاثیر می گذارد (05/0 <p). از پژوهش حاضر می توان دریافت که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد مداخله ای سودمند و موثر برای بهبود دشواری تنظیم هیجان و تقویت توانمندی منش در مادران کودکان مبتلا به اختلال کم توجهی بیش فعالی است.