اثرات فعالیت هوازی درمانده ساز و ریتم شبانه روزی بر تغییرپذیری ضربان قلب دوره ریکاوری مردان کم تحرک با وضعیت پیش پرفشاری خون

به نظر می رسد اجرای فعالیت در زمان های مختلف روز با پاسخ متفاوتی در عملکرد سیستم اتونوم قلبی همراه باشد. هدف از این پژوهش، بررسی اثرات حاد فعالیت ورزشی درمانده   ساز در ریتم های مختلف شبانه روزی بر تغییرپذیری ضربان قلب دوره ریکاوری مردان کم تحرک با وضعیت پیش پرفشاری خون است.

در این مطالعه تجربی، تعداد 15 مرد کم تحرک دارای پیش پرفشار خونی استفاده از مقایسه ای درون آزمودنی و طرح متقاطع در سه نوبت صبح، ظهر و بعد از ظهر فعالیت هوازی وامانده ساز را اجرا کردند. تغییرپذیری ضربان قلب پایان پایه، پایان فعالیت و دقایق 5، 10، 20 و 30 دوره ریکاوری در هر نوبت فعالیتی با استفاده از هولتر مانیتور قلبی ثبت شد. داده های اولیه با استفاده از آزمون تحلیل واریانس در اندازه های تکراری و آزمون تعقیبی بونفرونی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته ها:

 با در نظرگیری مشخصات عمومی آزمودنی ها (انحراف معیار±میانگین سن؛ 87/3 ± 3/35 سال، وزن؛ 73/5 ± 2/89 کیلوگرم و فشار خون متوسط 68/4 ± 2/101 میلی مترجیوه)، نتایج نشان داد اجرای فعالیت ورزشی وامانده ساز در نوبت بعد از ظهر نسبت به نوبت صبح و ظهر سبب تفاوت معنا داری در شاخص های انحراف معیار (1/0=P دقیقه 10 صبح، 01/0=P دقیقه 10 ظهر) و واریانس (01/0=P دقیقه 5 صبح، 001/0=P دقیقه 5 ظهر؛ 03/0=P دقیقه 10 صبح، 001/0=P دقیقه 10 ظهر)  توالی های زمانی و شاخص های فرکانس پایین (03/0=P دقیقه 5 صبح، 01/0=P دقیقه 5 ظهر؛  01/0=P دقیقه 10 صبح) و بالا (01/0=p دقیقه 5 صبح، 01/0=P دقیقه 5 ظهر؛  04/0=P دقیقه 10 صبح، 01/0=P دقیقه 10 ظهر) تغییرپذیری ضربان قلب دقایق 5 و 10 دوره ریکاوری می شود.

نتیجه گیری:

 در صورت اجرای فعالیت هوازی درمانده ساز توسط مردان کم تحرک دارای پیش پرفشار خونی، اجرای این مدل از فعالیت هوازی در نوبت بعد از ظهر مطلوب است.