تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی شدید (HIIT) بر بیان miRNA-1 و miRNA-21 بطن چپ رتهای نر دیابتی

دیابت نوعی اختلال متابولیک است که ساختار و عملکرد دستگاه های بدن از جمله میوکارد را تحت تاثیر قرار می دهد که به آن کاردیومیوپاتی دیابتی گفته می شود. با این حال با توجه به نقش فعالیت ورزشی در پیشگیری و درمان عوارض دیابت، تحقیق حاضر با هدف تعیین تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی شدید (HIIT) بر بیان بافتی miRNA-1 و miRNA-21 در بطن چپ رت های نر دیابتی طی دی و بهمن 1400 در دانشگاه علوم پزشکی ایران انجام شد.

در یک طرح تحقیقی تجربی، 20 سر رت نر بالغ (سن: 3/0 ± 12 هفته؛ وزن: 12 ± 234 گرم) نژاد ویستار انتخاب و پس از دریافت رژیم غذایی پرچرب (حاوی 45 درصد چربی) و القای دیابت با تزریق استرپتوزوتوسین به طور تصادفی در دو گروه همگن 10 سری شامل دیابتی و دیابتی با تمرین تناوبی شدید (T) تقسیم شدند و به مدت هشت هفته و پنج روز هفته، برنامه HIIT را روی نوارگردان الکترونیکی هوشمند اجرا کردند. تمرین HIIT با شدت 90-85 درصد سرعت بیشینه در 12-6 وهله دو دقیقه ای و با تناوب های استراحت فعال سه دقیقه ای با شدت 30 درصد VO2max اعمال شد. در انتهای قرارداد تمرین، تمامی موش ها 48 ساعت پس از آخرین مداخله به روش بدون درد برای بررسی تغییرات بیان ژن miR-1، miR-21 روش real-time PCR در بافت بطن چپ قلب بی هوش و جراحی شدند.

یافته ها: 

نتایج نشان داد بیان نسبی کمی miRNA-1 در گروه HIIT + دیابت (0/000001 ± 0/00005) و کنترل دیابت (0/000005 ± 0/00018) و بیان نسبی کمی miRNA-21 در گروه HIIT + دیابت (0/000001 ± 0/00025) و کنترل دیابت (0/000016 ± 0/00011)  بود.  همچنین هشت هفته تمرین HIIT باعث افزایش معنا دار بیان نسبی miRNA-21 (0/001 =P) و کاهش بیان miRNA-1 (0/002 =P) در رت های دیابتی شد و در مقابل نتایج نشان داد که پس از هشت هفته ابتلا به دیابت بیان نسبی miRNA-21 به طور معنا داری کاهش و بیان miRNA-1 افزایش یافته است (0/01 =P).

نتیجه گیری:

 به نظر می رسد ارزیابی بیان miRNA-1 و miRNA-21 بعد از تمرین های ورزشی ممکن است شاخص مناسبی برای ارزیابی سازگاری های قلبی- عروقی و به ویژه هایپرتروفی ناشی از تمرین ها باشد.