بررسی ارتباط سطوح تمایزیافتگی با سبک های حل مسئله در افراد مبتلابه اختلالات مصرف مواد

یکی از مفاهیمی که در پیشگیری از انواع آسیب ها و بد کارکردی هایی همچون اعتیاد موردتوجه پژوهشگران بوده و می تواند به ادبیات مربوط به حوزه اعتیاد کمک کند میزان تمایزیافتگی خود  می باشد. فهم تمایزیافتگی ما را آگاه می کند که چطور افراد رفتارشان را در درون زمینه اجتماعی بزرگ تر شکل می دهند. مطالعه حاضر به منظور بررسی میزان ارتباط سطوح تمایزیافتگی خود با سبک های حل مسیله در افراد وابسته به مواد مخدر سامان یافت.

پژوهش از نوع توصیفی- همبستگی بود و در میان آن دسته از معتادان شهر کاشان اجرا گردید که در سال 1400 به مراکز ترک اعتیاد این شهر مراجعه کرده بودند. از میان آن ها 270 آزمودنی واجد شرایط به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و از آن ها خواسته شد پرسشنامه های تمایزیافتگی اسکورن و شیوه های حل مسیله کاسیدی و لانگ را تکمیل کنند. 

یافته ها: 

تجزیه وتحلیل داده ها با ضریب همبستگی پیرسون معلوم ساخت که بین سطوح تمایزیافتگی خود و شیوه های حل مسیله در معتادان ارتباط معناداری وجود دارد. این رابطه با سبک های سازنده و کارآمد حل مسیله، مثبت و با سبک های غیر سازنده و ناکارآمد، معکوس بود. 

یافته ها بیانگر آن است که سطح تمایزیافتگی خود در اغلب معتادان پایین است؛ به همین دلیل، آن ها در مواجهه با مسایل و رویدادهای زندگی روزمره خویش، بیشتر از شیوه های ناکارآمد حل مسیله استفاده می کنند؛ بنابراین، لازم است در برنامه های پیشگیری از اعتیاد برای کودکان و نوجوانان و همچنین در برنامه های درمانی معتادان، آموزش هایی برای ارتقاء سطح تمایزیافتگی خود، ارایه گردد. این امر تاثیر به سزایی در استفاده از شیوه های موثر و کارآمد حل مسیله در مواجهه با مسایل و مشکلات زندگی داشته و درنتیجه، آنان برای انطباق با مشکلات و حوادث زندگی، کمتر به مواد مخدر پناه خواهند برد.