تاثیر افزایش سرعت دویدن بر نسبت کینتیک مفاصل اندام تحتانی در زنجیره حرکتی بسته

هدف از این پژوهش تاثیر افزایش سرعت دویدن بر زنجیره حرکتی و نسبت کینتیکی مفاصل اندام تحتانی بود‏.

روش ها:

 جامعه آماری این پژوهش را افراد سالم و دونده معمولی تشکیل می دادند. یک گروه 28 نفره از آزمودنی های مرد ‏سالم که از جمله دوندگانی بودند که حدودا در هفته مسافت بیش از 20 کیلومتر را می دویدند با روش نمونه گیری ‏در دسترس به منزله نمونه های پژوهش انتخاب شدند. آن ها نیز با دویدن روی تردمیل آشنایی کامل داشتند. ‏پارامترکینتیکی سه بعدی مفاصل اندام تحتانی برای سه مفصل ران ، زانو و مچ پا (گشتاور) و نسبت کینتیکی مقادیر مینیمم، ماکزیمم و میانگین این مفاصل در سه سرعت مختلف 5/2، ‏‏5/3 و 5/4 توسط دو ابزار مهم دوربین و صفحه نیرو اندازه گیری شد. برای بررسی نرمال بودن توزیع داده ها از آزمون ‏شاپیروویک استفاده شد و تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های تکراری (مکرر) ‏ در نرم افزار ‏spss‏ با ورژن 22 صورت گرفت‏.

یافته ها: 

میزان نسبت گشتاور مفاصل ران به زانو و ران به مچ ‏پا در هیچ کدام از صفحات و محورهای آناتومیکی در سه سرعت معنی دار نبود. همچنین میزان نسبت گشتاور ‏مفاصل زانو به مچ پا نیز در سه سرعت و سه صفحه اختلاف معنی داری را نشان ندادند‏.

نتیجه گیری:

 با توجه به نتایج به دست آمده در این مطالعه این طور به نظر می رسد که می توان با علم نسبت به تغییرات ممان ‏مفاصل اندام تحتانی، راه حل های کاربردی برای کاهش میزان آسیب وارده در هنگام دویدن به خصوص روی تردمیل ‏به این 3 مفصل ارایه داد.