بررسی همبستگی بین توانایی های پردازش شنیداری و برونداد کلامی کودکان اختلال طیف اتیسم

 اختلال طیف اتیسم با نقص در ارتباطات اجتماعی و با رفتارهای تکراری یا علایق محدود مشخص می‌شود. توانایی برقراری ارتباط کلامی به عنوان یک شاخص مثبت پیش آگهی در مبتلایان به اتیسم در نظر گرفته می‌شود. یکی از مشکلات عمده در افراد مبتلا به اتیسم نقص پردازش حسی، به ویژه، ناهنجارهای مربوط به پردازش شنیداری می‌باشد. لذا هدف از این مطالعه تعیین و بررسی همبستگی بین توانایی پردازش شنیداری و برونداد کلامی کودکان اختلال طیف اتیسم بود.

  این پژوهش یک مطالعه توصیفی تحلیلی و همبستگی بود که در سال 1398 انجام شد. جامعه آماری پژوهش، کودکان مبتلا به اتیسم 4 تا 7 سال پسر مراکز گفتاردرمانی شهر تهران بودند که چهل داوطلب واجد شرایط وارد مطالعه شدند. برای جمع‌آوری اطلاعات مربوط به این پژوهش، آزمون‌های استاندارد زیر به کار گرفته شد، مقیاس رتبه‌بندی اتیسم دوران کودکی برای غربالگری و تشخیص کودکان مبتلا به اتیسم از رده سنی دو سال و بالاتر که این مقیاس دارای 15 آیتم است و چک لیست مشکلات شنیداری فیشر شامل 25 آیتم بود. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از آزمون رگرسیون پواسون و فیشر تجزیه و تحلیل شدند.

یافته‌ها: 

نتایج این مطالعه نشان داد که بین توانایی پردازش شنیداری و برونداد کلامی کودکان اختلال طیف اتیسم که در این مطالعه شرکت داشته‌اند همبستگی وجود داشت (46/0=p). هم‌چنین با در نظر گرفتن سطوح مختلف پردازش شنیداری، بین توانایی پردازش شنیداری و برونداد کلامی تنها در سطح  توانایی پردازش شنیداری بالا همبستگی مشاهده شد (43/0=p).

نتیجه‌گیری:

 نتایج این پژوهش مشخص کرد توانایی پردازش شنیداری یک آسیب شناسی مهم در برونداد کلامی کودکان اختلال طیف اتیسم در معرض خطر عدم تکلم می‌باشد. غربالگری و مداخله زودهنگام آسیب های پردازش شنیداری در این کودکان، می تواند روند توانبخشی را تسریع کند.