اثر افزودن بیوچار در جیره های حاوی پروبیوتیک بر متغیرهای تخمیر برون تنی، شاخص های سلامت، باکتری های رکتوم و آنزیم های خون گوساله های هلشتاین

در این پژوهش، تاثیر افزودن بیوچار (چوب انار و آلو) در جیره های حاوی لاکتوباسیل (مخلوط L. plantarum، L. rhamnosus و Enterococcus faecium) و مخمر (S. boulardii) بر تخمیر، جمعیت میکروبی، متان و ظرفیت آنتی اکسیدانی برون تنی (سه تکرار) و همچنین شاخص های سلامت، باکتری های رکتوم و آنزیم های خون گوساله های هلشتاین (10 تکرار) در دوره پیش (10 تا 75 روزگی) و پس از شیرگیری (76 تا 100 روزگی) بررسی شد. جیره ها عبارت بودند از: 1- شاهد (فاقد پروبیوتیک و بیوچار)، 2- شاهد+لاکتوباسیل، 3- شاهد+مخمر، 4- شاهد+بیوچار، 5- شاهد+لاکتوباسیل-بیوچار، و 6- شاهد+مخمر-بیوچار. مصرف جداگانه لاکتوباسیل، مخمر و بیوچار موجب بهبود گوارش پذیری، باکتری های سلولولیتیک و ظرفیت آنتی اکسیدانی برون تنی شد (05/0>P)، اما، بهترین پاسخ با مصرف پروبیوتیک-بیوچار مشاهده شد. تیمارهای پروبیوتیک و پروبیوتیک-بیوچار، جمعیت پروتوزوآ را کاهش داد (05/0>P). تولید متان در تمامی تیمارهای حاوی افزودنی کاهش یافت و کمترین مقدار مربوط به لاکتوباسیل-بیوچار و مخمر-بیوچار بود (05/0>P). افزودنی ها موجب بهبود مصرف خوراک (066/0=P) و افزایش معنی دار رشد گوساله ها شدند (05/0>P) و بیشترین رشد مربوط به تیمارهای پروبیوتیک-بیوچار بود. با مصرف پروبیوتیک ها و بیوچار، جمعیت کلیفرم های رکتوم کاهش پیدا کرد، نمره مدفوع و میانگین امتیاز سلامت حیوانات بهبود یافت، و برترین تیمارها، مخلوط پروبیوتیک-بیوچار بودند (05/0>P). غلظت آنزیم های خون تغییر نکرد، به جز لاکتات دهیدروژناز که در دوره پیش از شیرگیری در گروه های افزودنی (به ویژه پروبیوتیک-بیوچار) کمتر از شاهد بود (05/0>P). در مجموع، افزودن بیوچار به جیره های حاوی پروبیوتیک (لاکتوباسیل و/یا مخمر) موجب بهبود تخمیر برون تنی، کاهش کلیفرم های رکتوم و بهبود شاخص های سلامت شد و می تواند به عنوان یک راه کار برای تقویت اثربخشی پروبیوتیک ها در گوساله های نوزاد توصیه شود.