مطالعه تطبیقی فرم ها و نقوش منبر در نگارگری دوره تیموری و صفوی

منبر در معماری اسلامی با جایگاه مسجد و محراب پیوند دارد و به عنوان یکی از عناصر الحاقی در مساجد، مصداقی از هنر مذهبی به شمار می رود. بر این مدار با در برگرفتن خصوصیات زیبایی شناسی منحصربه فرد، از عناصر ارزشمند در هنر ایرانی- اسلامی بوده که از دریچه نگارگری دوران مختلف و به ویژه روابط فرمی و بصری به صورت کافی بررسی نشده است؛ بنابراین،پژوهش حاضر در پی پاسخ به این پرسش است که منبر در نگاره های دوره تیموری و صفوی چه ویژگی های فرمی و بصری دارد؟ شیوه پژوهش، توصیفی- تحلیلی و تطبیقی بوده است. تجزیه و تحلیل داده ها به روش کیفی و با رویکرد فرم شناسانه، بر پایه نظریه تاتارکیویچ انجام شده است. دستاور پژوهش آن است که دو نوع فرم در منابر نگاره ها وجود دارد: فیگوراتیو که بر اساس فرم «ب»(خطوط محیطی)، مشخص کننده قسمت های مختلف و ارتفاع منابر بوده و فرم انتزاعی که نمایانگر نقوش هندسی با فرم «ج» (خطوط حاشیه) و هر دو حالت فرم «ب»(خطوط پیرامونی و رنگ) است.