بررسی تاثیر نقش منابع انسانی بر درآمد پایدار گردشگری با متغیر میانجی برند شهری

درآمد پایدار شهری یکی از مهم ترین چالش های پیش روی مدیران شهری است؛ ولی با افزایش نیاز به خدمات عمومی در شهرها و محدودیت های مالی به وجودآمده این چالش روزبه روز بیشتر می شود. همچنین امروزه گردشگری شهری یکی از ارکان اصلی و محرک اقتصادی بسیاری از شهرهاست که نقش مهمی در اشتغال، درآمد و حفاظت زیرساخت ها و خدمات عمومی شهری برعهده دارد. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر مدیران شهری است که به منزله عامل انسانی می تواند بر کسب درآمد پایدار گردشگری، با درنظرگرفتن متغیر میانجی برند شهری، اثرگذار باشد. جامعه آماری در این پژوهش را مدیران شهرداری در دو سطح عالی و عملیاتی، اعضای شورای شهر و مسیولان اداره میراث مرتبط با بخش گردشگری در شهرستان های بخش مرکزی استان مازندران تشکیل می دهند. نمونه گیری به روش خوشه ای انجام شده است. ابزار گردآوری در این پژوهش پرسش نامه است. برای بررسی روایی پرسش نامه از روایی محتوایی، تحلیل عاملی، روایی همگرایی و افتراقی استفاده شده است. مقدار آلفای کرونباخ بیش از70 /0 به دست آمد. برای تعیین درجه تناسب مدل مفهومی از روش مدل سازی معادلات ساختاری استفاده شده است. یافته ها نشان می دهد که روابط مثبت ومعنی داری بین متغیرهای مدل وجود دارد. همچنین نقش میانجی گری برند شهری نیز تایید شده و مدل مذکور از برازش مناسبی برخوردار است.