دیپلماسی نوآورانه آب، راهکاری برای مدیریت پایدار منابع مشترک مرزی

آب نقش مهمی در تغییر سیاست ها و اقتصاد قرن 21 دارد. پیش بینی می شود یکی از علل تنش ها و تضادهای غرب آسیا مربوط به بحران کمبود آب باشد؛ اما تنها کمبود آب باعث این تنش ها نمی شوند؛ بلکه سیاست گذاری ها و حکمرانی های غلط نیز موجب این درگیری ها می شود. استفاده عادلانه از منابع مشترک آبی از اولویت های کشورهای ذی مدخل است که با نگرش عادلانه باعث کاهش درگیری ها و افزایش ایجاد همکاری و مشارکت آن ها می شود. در این تحقیق به بررسی قوانین بین المللی، ساختار مذاکرات، گفتمان ها و انواع دیپلماسی برای رفع تنش ها پیرامون مسایل آبی پرداخته شده است. همچنین مروری بر چالش هایی که موجب افزایش بحران آب می شوند، شده است. نتایج این بررسی ها حاکی از آن است که با وجود قوانین موجود در خصوص منابع آبی مشترک، همچنان نبود یک تعریف مورد توافق جامع در خصوص «حقوق بین المللی آب»، یکی از عوامل عدم موفقیت مذاکرات و معاهدات آبی است. همچنین وجود برخی ابهامات در مواد قوانین بین المللی آب از دیگر اشکالات در حل مناقشات آبی می باشد. در این راستا، دستورالعمل پیاده سازی دیپلماسی آبی نوآورانه در هر منطقه را شاید بتوان راه حلی مناسب برای مدیریت پایدار منابع آبی مشترک انتخاب کرد. به این ترتیب که بحران آبی حاضر از طریق ساختارهای مدیریتی مناسب در بهره برداری مشترک از منابع موجود و اعمال برنامه ریزی های کلان مبتنی بر تعاملات بین المللی و با استفاده از تمامی ظرفیت ها قابل مدیریت خواهد بود. این مدیریت مستلزم ایجاد پایگاه دانش یکپارچه و شناخت دقیق منابع است.