مقایسه اثر برنامه 8 هفته ای تمرینات اصلاحی، تمرینات بازآموزی عادات وضعیتی و تمرینات ترکیبی بر وضعیت زنان مبتلا به سندروم متقاطع فوقانی با حفظ فاصله فیزیکی

اهداف:

 سندرم متقاطع فوقانی نوعی ناهنجاری سیستم عضلانی اسکلتی می باشدکه منجر به کوتاهی عضلات قدامی و ضعف عضلات گردن و قفسه سینه می شود. از روش های رایج در اصلاح این ناهنجاری، تمرینات اصلاحی است که تاکنون راهکارهای متفاوتی برای اصلاح این ناهنجاری به کار گرفته شده است. باتوجه به فاصله فیزیکی در زمان بیماری های همه گیر و عدم امکان شرکت در برنامه های اصلاح رایج، این سوال وجود دارد که آیا راهکارهای تمرینی از راه دور می تواند همانند تمرینات حضوری تاثیرگذار باشند.

طرح تحقیق حاضر به صورت نیمه تجربی بود. در این پژوهش، تعداد 60 نفر زن کارمند دارای سندرم متقاطع فوقانی انتخاب شدند و به صورت تصادفی در 4 گروه قرار گرفتند. گروه آزمایش اول تمرینات اصلاحی را انجام دادند. گروه آزمایش دوم در مدت مشابه برنامه تمرینات بازآموزی وضعیت درست در منزل انجام دادند، گروه سوم تمرینات ترکیبی و گروه چهارم نیز به عنوان کنترل در نظر گرفته شدند. قبل و بعد از مداخله، زاویه سر به جلو، کایفوز و شانه گردشده افراد اندازه گیری شد. از روش آماری تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تی زوجی برای تجزیه وتحلیل داده ها استفاده شد.

هر 3 گروه آزمایش تفاوت معناداری در قبل و بعد از مداخله در مورد زاویه سربه جلو، کایفوز و شانه گرد شده نشان دادند (0/05>P). همچنین نتایج نشان داد میزان بهبودی درگروه تمرینات ترکیبی بیشتر از 2 گروه تمرینات منفرد بود.

باتوجه به آزمون فرضیه های پژوهش در اثربخشی تمرینات اصلاحی و بازآموزی بر عارضه سندرم متقاطع فوقانی، تمرینات ترکیبی نسبت به تمرینات مستقل اصلاحی و مستقل برنامه بازآموزی اثربخش تر بوده است. بنابراین، به مربیان و متخصصین اصلاحی توصیه می شود که تمرینات اصلاحی تنها در محیط کلینیک انجام نشود و در شرایط محدودیت ها و فاصله گذاری فیزیکی نیز می توان از مزایای تمرینات اصلاحی استفاده کرد.