اثر بهینه کردن شرایط عملکرد از طریق انتظارات بهبودیافته، حمایت خودمختاری و تمرکز توجه بیرونی بر یادگیری یک مهارت حرکتی در کودکان

بر اساس نظریه اپتیمال، سه عامل، یعنی انتظارات بهبودیافته، حمایت خودمختاری و توجه بیرونی، نقش کلیدی در تسهیل عملکرد حرکتی و یادگیری دارند؛ بنابراین، هدف پژوهش حاضر بررسی اثر بهینه سازی عملکرد از طریق ارایه متوالی انتظارات بهبودیافته، حمایت خودمختاری و توجه بیرونی بر یادگیری تکلیف مربع گام برداری در کودکان بود. تعداد 24 کودک (22 دختر، 2 پسر) با میانگین سنی 58/0 ± 16/10 به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه اپتیمال و کنترل جای داده شدند. همه شرکت کنندگان 36 کوشش (12×3) را در طول مرحله اکتساب انجام دادند. در این مرحله شرکت کنندگان گروه اپتیمال در هر یک از سه بلوک، به صورت موازنه متقابل یکی از شرایط انتظارات بهبودیافته، حمایت خودمختاری و توجه بیرونی را دریافت کردند. شرکت کنندگان در طول مراحل یادداری و انتقال، 12 کوشش را انجام دادند. برای تجزیه وتحلیل داده های جمع آوری شده از تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و تحلیل واریانس یک طرفه استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد در طول مرحله اکتساب، تفاوت معنی داری بین میانگین زمان تکلیف گام برداری در بلوک های آزمایشی متوالی در گروه های اپتیمال و کنترل وجود نداشت و همچنین عملکرد در شرایط انتظارات بهبودیافته، حمایت خودمختاری و توجه بیرونی در هر دو گروه تفاوت معنی داری نداشت. همچنین نتایج آزمون های یادداری و انتقال تفاوت معنی داری را بین گروه ها نشان نداد؛ بنابراین به نظر می رسد استفاده از عوامل کلیدی نظریه اپتیمال به صورت متوالی در طول تمرین نمی تواند مداخله مناسبی برای یادگیری مهارت های حرکتی در کودکان باشد.