ارزیابی جریان بومیگرایی روشنفکری در سنت اوریانتانیسم و تاثیر آن بر وضعیت مدرنیته ایران >

در دهه های 40 و 50، با ظهور نویسندگان نوآور و سبکهای جدید برپایی نهاد های علوم اجتماعی و سبک های جدیدی از نثر فلسفی و جامعه شناسی، نقطه شروع جدیدی در تاریخ فکری ایران رقم خورد. با این حال در این دوره ضدیت با شرق شناسی و بومی گرایی رواج بسیاری داشت، و همچنین مهمترین بحث های آن دوران حول مرکزیت خود و دیگری بودند. قانع کردن بسیاری از روشنفکران توسط آل احمد، شادمان و فردید در خصوص بیماری اجتماعی که پیشینیان آنها فکر می کردند که عقب ماندگی باشد ولی اینگونه نبوده و بیشتر غرب زدگی است صورت گرفت.پس بیشتر تلاش آنها برای ترک کردن غرب زدگی بوده است. بررسی و ارزیابی روشنفکری بومی گرایی ایران در سنت اوریانتانیسم در تاریخ روشنفکری در ایران صورت گرفت؛ و همچنین تاثیر آن بر وضعیت مدرن ایران نیز مورد مطالعه قرار گرفت.پس برای پاسخ دادن به این سوال که جریان روشنفکری بومی گرایی در ایران به چه سمت و سو هایی در تیوری آنها کشیده شده است و چه تاثیری بر وضعیت مدرن ایران داشته است؟! فرض می شود که جریان روشنفکری بومی گرایی، بر اصولی همچون اعتقاد به زمان گذشته شرق و حقیقت داشتن آن، مورد بررسی قرار دادن تخطیه غرب زدگی، تاکید بر فرهنگ گذشته و باستانی اسلام، همچنین در نظر گرفتن عرفان، ایمان، مکاشفه و بت های ساخته شده توسط ذهن پافشاری داشته؛ و در نتیجه منجر به سنخیت علیه مدرنیته در ایران شده است. تحقیق مورد نظر تحت نظریه های اوریانتانیسم و مدرنیت انجام شده است.