میکروکپسولهای هیدروژلی ژلاتین/سدیم کربوکسی متیل سلولز جهت رهایش حداکثری داروی لیدوکائین هیدروکلراید

اخیرا سامانه های دارورسان هیدروژلی بر پایه پلیمرهای طبیعی بسیار مورد توجه قرار گرفته و در این راستا از پلیمرهای گوناگونی به صورت تکی یا ترکیبی استفاده گردیده تا به خصوصیات مطلوب تری دست یابند. در این تحقیق ابتدا داروی لیدوکایین هیدروکلراید با غلظت های مختلف به همراه درصدهای متفاوت از ژلاتین/ سدیم کربوکسی متیل سلولز در محیطی آبی حل شده و سپس در محیطی پارافینی دیسپرس گردیدند و بدین وسیله میکروکپسولها شکل گرفتند و در نهایت با گلوتارآلدهید شبکه ای و جمع آوری شدند. تصاویر میکروسکوپهای نوری و الکترونی (روبشی SEM) تشکیل میکروکپسولهایی کروی با ناهمواری سطحی محدود را نشان دادند. تشکیل شبکه در هیدروژل و عدم برهمکنش بین دارو و پلیمرها با طیف سنجی مادون قرمز (FTIR) و تفرق اشعه ایکس (XRD) بررسی و تایید شد. مطالعه اثرگذاری پارامترهای مستقل شامل مقادیر گلوتارآلدهید، دارو و سدیم کربوکسی متیل سلولز و تعامل آنها بر پارامترهای وابسته شامل درصد تورم، بازده داروی بارگذاری شده و میانگین اندازه ذرات با روش آماری سطح پاسخ (RSM) بر اساس طرح مرکب مرکزی (CCD) و سه تکرار برای نقطه مرکزی انجام گردید. نتایج آماری نشان داد که اثرات خطی پارامترهای مستقل، بیشترین اثر را بر پارامترهای وابسته دارد. براساس تحلیل آماری انجام گرفته مقادیر غلظت بهینه برای گلوتارآلدهید 5%، سدیم کربوکسی متیل سلولز 10% و دارو 40% حداکثر آزادسازی راندمان داروی بارگذاری شده (%6/63) را ایجاد می نمایند. در مجموع نتایج نشان دادند که میکروکپسول های هیدروژلی ژلاتین/کربوکسی متیل سلولز پتانسیل استفاده به عنوان حامل های دارورسانی را دارند.