رابطه نظام های رفتاری با خشونت خانگی علیه زنان با توجه به نقش واسطه ای خودکنترلی و تاب آوری (مورد پژوهی: درمیان زنان متاهل بین 17 تا 50 سال ساکن شهر تهران)

پژوهش حاضر با هدف شناسایی رابطه نظام های رفتاری با خشونت خانگی علیه زنان با توجه به نقش واسطه ای خودکنترلی و تاب آوری انجام گرفت. روش پژوهش، طرح همبستگی از نوع توصیفی (غیرآزمایشی) با روش مدل یابی معادلات ساختاری می باشد. جامعه ی آماری این پژوهش، شامل کلیه زنان متاهلی که مورد خشونت خانگی واقع شده اند و به مراجع قضایی تهران مراجعه کرده اند، می باشد که با روش نمونه گیری در دسترس 400 نفر زن که مورد خشونت خانگی واقع شده اند به عنوان نمونه این پژوهش انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده شامل پرسشنامه های؛ خشونت خانگی علیه زنان حاجی یحیی (2001)، شخصیتی گری- ویلسون، تاب آوری کانر و دیویدسون (CD-RISC) و خودکنترلی تانجی و همکاران (2004) می باشد. جهت بررسی فرضیه های پژوهش از آمار استنباطی مدل یابی معادلات ساختاری، رگرسیون و تحلیل عاملی تاییدی استفاده شد. نتایج آزمون حاکی از آن است که سن، تحصیلات، مدت ازدواج، تاب آوری، خودکنترلی، ویژگی های شخصیتی بازداری - جنگ وگریز و فعال سازی بر خشونت خانگی علیه زنان مورد مطالعه تاثیر میگذارد و همچنین خودکنترلی بر تاب آوری نیز تاثیر گذار است.