الگوی دیالکتیکی گذار به همگرایی منطقه ای در غرب آسیا

. بیش از دو دهه تجربه موفقیت آمیز اتحادیه اروپا و کشورهای عضو آ.سه. آن در مقابله با مشکلات و چالش های پیش رو و هم افزایی توان خود با انباشت قدرت در نهادی فراملی، خود به مثابه کاتالیزور و مشوقی مهم در جهت دهی به سایر کشورها و قدرت های جهان در شکل دهی به فرایند همگرایی منطقه ای عمل نموده است. بااین حال سوال آنجاست که علت موفقیت برخی از مناطق در همگرایی و عقیم ماندن تلاش برخی از دیگر مناطق در این زمینه از چه آبشخورهایی مشروب می شود؟ به طور خاص، چرایی ناکامی کشورهای غرب آسیا در سودهی به همگرایی منطقه ای از کجا ناشی می شود؟ فرضیه تحقیق بر آن است که توفیق همگرایی در غرب آسیا در گروی یک الگوی چهاربعدی است که بتواند تمامی خلاهای موجود را پوشش داده و زمینه های لازم برای گذار به همگرایی را میان بازیگران منطقه فراهم آورد. الگوی تولیدی یادشده دربرگیرنده هر چهار ساحت بینشی (اعتقادی)، انگیزشی، ساختاری و محیطی کنشگری بازیگران بوده و با تمایز گذاری میان جهان شناخت های بازیگر با جهان انگیزه ها و ویژگی های شخصیتی ایشان -که از دیگر مولفه های روانی همچون احساسات، تجارب، عواطف و... نیز سرچشمه می گیرند- در تلاش است تا به موازات بررسی مولفه های محیطی و ساختاری، بر هر دو سرمنشا «انسان-محور» تاثیرگذار در کنش های بازیگر انسانی پرتو بتاباند.