کنش گران مولد امنیت متعالی از منظر نهج البلاغه

شکل ‎گیری امنیت پایدار در ابعاد، سطوح و انواع آن در مکاتب گوناگون امنیتی در گرو مبانی خاص نظری و مولفه های تاثیرگذار است. ازجمله مولفه های موثر در این مکاتب، کنشگرانی هستند که وظیفه تولید امنیت و پاسداری از آن برای ایشان تعریف می‎ شود. هدف این مقاله شناسایی کنشگران امنیت در نهج ‎البلاغه با نگاهی فرازمانی و فرامکانی برای ایجاد نظامی مبتنی بر امنیت پایدار بوده و درصدد پاسخ به این پرسش است که «مجریان و کنشگران تولید امنیت از دیدگاه امام‎ علی (ع)‎ در نهج ‎البلاغه چه کسانی هستند؟» این مقاله متاثر از رویکرد امنیت متعالی و با روش تحلیل محتوای کیفی، سامان یافته است. باتوجه‎به مبانی توحیدی امنیت در نگرش نظام عاقلانه و عادلانه علوی، عمده تفاوت کنشگران مکتب امنیتی امام‎ علی (ع)، در رویکرد الهی و اصالت‎بخش به آخرت و درعین‎حال پذیرش تامین امنیت دنیوی با مبانی، ارزش‎ها و گرایش‎های خاص خود است. در این نوع نگاه، خداوند به‎عنوان کنشگر اصلی امنیت حاکمیت داشته و پیشوایان و رهروان هدایت همسو با هم در نظام امامت-امت در کنار کنشگران سازمانی و حاکمیتی در انواع گوناگون امنیت در جامعه توحیدی عهده‎دار ساخت فضای امن دنیایی-آخرتی هستند.