نقش ورزش های تیمی در سازگاری اجتماعی، خودانگاره و خودکارآمدی دانش آموزان

محیط های ورزشی، مناسب ترین مکان برای رهایی از فشارهای روحی و درگیری های ذهنی است و ورزشکاران به دلیل پویایی فعالیت های ورزشی و ارتباط با گروه، سازوکار مقابله بهتر و عزت نفس بالاتری دارند و سازگاری اجتماعی آنها نیز تقویت می شود. هدف از این تحقیق ارزیابی نقش ورزش های تیمی در سازگاری اجتماعی، خودانگاره و خودکارآمدی دانش آموزان دختر دوره متوسطه اول شهر کرمانشاه بود.

در این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی، از بین تمامی دانش آموزان دختر دوره متوسطه اول شهرستان کرمانشاه در سال تحصیلی 1401-1400، 30 نفر به طور تصادفی (15 نفر برای هر گروه کنترل و آزمایش) انتخاب شدند. برای گردآوری اطلاعات از پرسشنامه های سازگاری اجتماعی بل (1961)، خودانگاره افضلی (1373) و خودکارآمدی شرر (1982)، استفاده شد و داده های حاصل مورد تحلیل آماری قرار گرفتند.

یافته ها:

 پس آزمون اختلاف معناداری میان سازگاری اجتماعی در دو گروه تجربی و شاهد وجود دارد. در گروه تجربی، از پیش آزمون تا پس آزمون بهبود معناداری مشاهده شد. همچنین، در پس آزمون اختلاف معناداری میان خودکارآمدی و خودانگاره در دو گروه تجربی و شاهد وجود داشت. در گروه تجربی، از پیش آزمون تا پس آزمون بهبود معناداری مشاهده شد.

نتیجه گیری:

 انجام ورزش های تیمی، توانسته است سازگاری اجتماعی، خودکارآمدی و خودانگاره را در نمونه موردنظر به صورت معناداری بهبود بخشد. با توجه به نتایج پژوهش، پیشنهاد می شود معلمان تربیت بدنی و والدین نوجوانان، مشارکت در ورزش را به عنوان یک رویکرد موثر مورد توجه قرار دهند، همچنین استفاده از یافته های این تحقیق در محیط مدرسه می تواند راهنمای عملی مثبتی برای معلمان و اولیای مدرسه در خصوص فعالیت بدنی دانش آموزان (به ویژه دختران نوجوان زودرس) باشد.