توقف روایی در دو رمان ماری اندیای: جادوگر و رزی کارپ

روش‌های ساختارگرایی و فرم‌گرایی، متن را به اجزای تشکیل دهنده‌اش تجزیه می‌کنند. چنین رویکردی منجر به جدایی مفهوم ساختار از فحوا، زمان از مکان و در نتیجه جدایی بخش‌های روایی از بخش‌های توصیفی می‌شود. به این ترتیب، توصیف به عنوان شکلی از بازنمایی تعریف می‌شود که در روند روایت وقایع توقف زمانی ایجاد می‌کند. البته انواع روایی ای را نیز می‌شناسیم که با افزوده شدن به روایت اصلی در آن توقف ایجاد می‌کنند. اما این دست روایات در لایه زمانی متفاوتی از روایت اصلی قرار می‌گیرند، مانند تعریف خاطره‌ای در گذشته یا پیش‌بینی یا آرزویی در آینده. در دو رمان ماری اندیای، جادوگر و رزی کارپ، روایت خواب‌هایی را بررسی می‌کنیم که در خط زمانی وقایع روایت اصلی، توقف زمانی ایجاد می‌کنند. هدف این تحقیق نشان دادن ویژگی خاص روایت‌ خواب‌هایی است که در همان لایه زمانی روایت اصلی قرار می‌گیرند و چنان با آن درآمیخته‌اند که خواننده در مورد خواب یا واقعی بودن آنچه می‌خواند دچار تردید می‌شود. این ویژگی با درون مایه سرگردانی در آثار اندیای تعریف می‌شود و معنا پیدا می‌کند.