«جادوی مجاورت» در شعر شفیعی کدکنی

اصطلاح«جادوی مجاورت»، اصطلاحی است که شفیعی‏ کدکنی آن را بر پاره‎ای توازن‎های آوایی و موسیقیایی در زبان اطلاق کرده است. او این اصطلاح را به شکلی مبسوط در مقاله «جادوی مجاورت» شرح و توضیح داده است. در برخی موارد، آوای مشترک بین کلمات، فارغ از بعد معنایی آن ها، عامل حضورشان در کنار هم می‎گردد و این ویژگی آوایی و سحر موسیقیایی است که توجیه‎ کننده ارتباط بین این کلمات است. همنشینی و جادوی مجاورت بین کلماتی که آواهای مشترک دارند، مخاطب را مسحور خود می‎کند تا بعد معنایی بین این واژگان را احساس نکنند و آن‎ها را به مثابه واژگانی وحدت یافته و مرتبط، بپذیرند. جلوه‎ های جادوی مجاورت در شعر فارسی بسیار گسترده است. شفیعی‎کدکنی در مقاله جادوی مجاورت و دیگر پژوهشگران به نمودهای آن در شعر فارسی پرداخته ‎اند. با اینکه شفیعی‎ کدکنی خود مبدع این اصطلاح بوده و در شعرش نمونه ‎های بی‎بدیلی از کاربرد این صنعت را می‎توان دید، ولی پژوهشی در جلوه‎ های جادوی مجاورت در شعرشان صورت نگرفته است. این خلا ما را برآن داشت تا پژوهش حاضر را به این موضوع اختصاص داده و نمودها و کارکردهای متفاوت جادوی مجاورت در شعر او را مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار دهیم. نتیجه پژوهش حاضر نشان از کاربرد گسترده این صنعت در شعر شفیعی‎ کدکنی و نمونه‎ های شگفت این صنعت با کارکردهای متفاوت در شعر او دارد.