مطالعه تلفات ناشی از آلودگی آبشش ماهیان خاویاری سیبری (Acipenser baerii) به انگل دیکلی بوتریوم آرماتوم (Diclybothrium armatum) در مزارع پرورشی ماهیان خاویاری استان های قم و مازندران

ماهیان خاویاری یا تاس ماهیان از ارزشمندترین گونه های آبزیان در سراسر جهان به شمار رفته و از دیدگاه تجاری و اقتصادی از اهمیت به سزایی برخوردارند. انگل ترماتود منوژن دیکلی بوتریوم آرماتوم یکی از انگل هایی به شمار می رود که نسبت به میزبان خود اختصاصیت داشته و متعاقب تهاجم به میزبان، سبب بروز علایمی نظیر اختلال در سیستم تنفسی، آسیب های متعدد آبششی، کاهش تحرک، شنای سطحی، بلعیدن حباب های هوا در نزدیکی سطح آب و تلفات مداوم در ماهیان خاویاری سیبری می گردد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی عوامل تلفات در ماهیان خاویاری سیبری مزارع پرورشی ماهیان خاویاری استان های قم و مازندران بود. در این مطالعه، 20 عدد ماهی خاویاری سیبری با اندازه 80 الی 90 سانتی متری در طی ماه های اردیبهشت و شهریور سال 1399 از مزارع پرورشی ماهیان خاویاری به کلینیک آبزیان دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران ارجاع شده و از لحاظ ویژگی ها و خصوصیات ظاهری، مورد بررسی و پایش قرار گرفتند. در بررسی های ماکروسکوپیک اولیه، شماری از انگل ها در بافت آبشش ماهیان خاویاری سیبری با چشم غیرمسلح قابل مشاهده بوده ولی نشانه ای از حضور عوامل بیماری زای انگلی در بافت آبشش ماهیان ازون برون و فیل ماهی وجود نداشت. سپس، به منظور بررسی بهتر آلودگی های انگلی، از بافت آبشش ماهیان، گسترش مرطوب تهیه و در زیر میکروسکوپ نوری به دقت بررسی شدند که بر اساس کلید های تشخیصی موجود، حضور انگل های منوژن دیکلی بوتریوم آرماتوم در آبشش ماهیان خاویاری سیبری مورد تایید قرار گرفت. به منظور درمان ماهیان مبتلا، اقدام به تجویز حمام نمک (به منظور افزایش شوری آب) به میزان 20 گرم بر لیتر و به مدت 7 روز (روزانه 1 ساعت) شد.