تاثیر عرصه های زندگی خصوصی بر حس تعلق به مکان در طراحی سکونت گاه های دانشجویی، مورد مطالعاتی: خوابگاه های دانشگاه یزد

برای بسیاری از دانشجویان، ورود به دانشگاه آغاز مرحله جدیدی از زندگی بوده و تجربه زندگی خوابگاهی، تجربه متفاوتی در نحوه سکونت آن ها محسوب می شود. امروزه خوابگاه های دانشجویی اغلب توانایی برطرف کردن بسیاری از نیازهای کیفی سکونت دانشجویان را ندارند. در این خوابگاه ها عرصه فعالیت های متعارض یکدیگر وجود دارد، لذا امکان اعمال کنترل و مدیریت بر تعاملات با دیگران از اولویت بالایی در میان دانشجویان برخوردار است. در همین راستا، «عرصه خصوصی» از اجزای تشکیل دهنده مکان و موثر در حس تعلق به مکان است. پژوهش حاضر به تبیین نسبت و رابطه میان تامین عرصه خصوصی در محیط خوابگاه بر میزان ایجاد حس تعلق دانشجویان به آن مکان می پردازد. در این پژوهش که مبتنی بر روش تحقیق توصیفی- همبستگی به انجام رسیده و داده های مورد نیاز آن از طریق پرسش نامه و مطالعات میدانی به دست آمده اند، خوابگاه های دانشگاه یزد به عنوان نمونه های موردی تحقیق، مورد مطالعه قرار گرفته اند. در این تحقیق ضمن پرداختن به دیدگاه ها و مبانی نظری موضوع، جهت تحلیل های کمی و کیفی پیمایش از نرم افزار SPSS و تحلیل محتوای مصاحبه ها استفاده شده است. بر اساس دستاوردهای تحقیق، مهم ترین عوامل تحقق عرصه خصوصی در سکونت گاه های دانشجویی را می توان در کنترل عوامل بصری (دیداری)، صوتی (شنیداری) و میزان دسترسی خلاصه نمود و مهم ترین عوامل موثر بر میزان «حس تعلق» به محیط سکونت گاه دانشجویی، عوامل ادراکی شناختی (غالبا متاثر از معماری و محیط سکونت گاه)، عوامل اجتماعی (غالبا در رابطه با هم اتاقی ها) و نیز دارا بودن کالبد مناسب است. نتایج نشان می دهند که میزان حس تعلق دانشجویان به خوابگاه، تا حد چشمگیری متاثر از تامین عرصه خصوصی مطلوب برای آن ها در محیط خوابگاه است. در نهایت با توجه به این عوامل، پیشنهادهایی جهت بهینه شدن شرایط زندگی خوابگاهی در طراحی های آینده ارایه شده است.