توسعه پایدار گردشگری چابهار: رهیافتی برای برون رفت از توسعه نیافتگی

صنعت گردشگری سهم به سزایی در توسعه کشورها در سراسر جهان دارد. این صنعت به ویژه در نقاط کم تر توسعه یافته یا در شرایطی که سود فعالیت های سایر بخش های اقتصادی رو به افول باشد، راهبردی مناسب جهت توسعه کشورها محسوب می گردد. مقوله گردشگری در چابهار، موردپژوهی مقاله حاضر، علی رغم قرارگیری این منطقه در موقعیت جغرافیایی منحصربه فرد و برخوداری از دارایی ها و ارزش های طبیعی و بومی متعدد نتوانسته است به جایگاه مطلوبی دست یابد و در نهایت موجبات توسعه در سطح محلی و منطقه ای را فراهم آورد. هدف این مقاله به کاربست رویکرد توسعه پایدار گردشگری (که باتوجه به پیامدهای نامطلوب پارادایم سنتی گردشگری شکل گرفته است)، در چابهار اختصاص یافته است. این هدف با استفاده از روش پژوهش تحلیل محتوای کیفی و با استفاده از ابزار مصاحبه نیمه ساختاریافته برآورده می شود. به این منظور گام هایی از جمله مرور مبانی نظری مرتبط با گردشگری توسعه پایدار، شناخت و تحلیل موردپژوهی از نظر ساختار محیط طبیعی و محیط زیستی و هم چنین بررسی وضعیت گردشگری منطقه صورت می گیرد. در نهایت مطالعه اسناد فرادست در کنار مصاحبه با مدیران و افراد بومی و مطلع از وضعیت منطقه و هم چنین گردشگران انجام می شود. این پژوهش ضمن بررسی علل عدم موفقیت صنعت گردشگری در چابهار، برخلاف سایر پژوهش های صورت گرفته و مطالعات موجود که عمدتا مقوله گردشگری در چابهار را در بعد اقتصادی مورد بررسی و تحلیل قرار داده اند، گردشگری طبیعی، تفریحی، فرهنگی و روستایی را جهت بهره گیری از رویکرد توسعه پایدار گردشگری برای منطقه چابهار در نظر می گیرد و در این راستا پیشنهادات و سیاست هایی را در ابعاد مختلف اقتصادی، فرهنگی، تفریحی و سیاستی ارایه می دهد.