مقایسه زمان بندی فعالیت الکترومایوگرافی عضلات منتخب کمری-لگنی حین مانور برش جانبی متقاطع در فوتبالیست های سالم و مبتلا به درد قدامی کشاله ران

مقدمه و اهداف:

 درد قدامی کشاله ران یکی از آسیب‌های متداول در میان ورزشکاران است که موجب به‌کارگیری مکانیسم‌های جبرانی در جهت تعدیل آن‌ شده است. این درد، حرکات کمری-لگنی و ران را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد و منجر به طولانی‌شدن روند درمان درد می‌شود. هدف از مطالعه حاضر، مقایسه زمان‌بندی فعالیت الکترومیوگرافی عضلات منتخب کمری–لگنی حین مانور برش جانبی متقاطع در فوتبالیست سالم و مبتلا به درد قدامی کشاله ران بود.

مواد و روش‌ها:

 در مطالعه نیمه‌تجربی حاضر، 28 فوتبالیست (گروه سالم (14 نفر) و گروه مبتلا به درد کشاله ران (14 نفر) لیگ دو کشوری شرکت کردند. فعالیت الکترومیوگرافی عضلات سرینی میانی، نزدیک‌کننده طویل ران، راست شکمی، مولتی فیدوس، عرضی شکمی/مایل داخلی به‌صورت دوطرفه به فاصله 60 میلی ثانیه از زمان برخورد پا با زمین، حین مانور برش جانبی متقاطع در هر 2 گروه ثبت و زمان شروع فعالیت نسبت به لحظه برخورد پا با زمین بین 2 گروه محاسبه شد.

یافته‌ها :

نتایج نشان داد زمان آغاز فعالیت عضله سرینی میانی در پای تکیه‌گاه (0/033=P) و عضله مولتی فیدوس در پای مقابل تکیه‌گاه (0/023=P) گروه دارای درد قدامی کشاله ران در مقایسه با گروه کنترل به‌طور معناداری با تاخیر همراه است، اما در پای تکیه‌گاه عضلات راست شکمی در مقایسه با گروه کنترل به‌طور معناداری زودتر و قبل از تماس پاشنه پا با زمین فعال شده‌اند (0/001=P).

نتیجه‌گیری:

 به‌نظر می‌رسد عامل درد کشاله ران موجب تغییر در زمان‌بندی شروع فعالیت عضلانی می‌شود. این در بازیکنان فوتبال تغییرات و مکانیسم‌های جبرانی حاصل از آن می‌تواند فرد را در معرض خطر آسیب‌های بالقوه‌ اندام تحتانی قرار دهد. بنابراین توصیه می‌شود محققان با درنظر گرفتن نتایج تحقیق حاضر و استفاده از بازخوردهای لازم، راه‌کارهایی را در جهت کاهش اثرات درد و تغییرات ناشی از آن ارایه دهند.