شرط عینیت در قرارداد خرید و فروش، مطالعه فقه و حقوق ایران: با نگاهی به داده ‏ها و اطلاعات

مفهوم بیع حقیقت شرعیه نیست، بلکه حقیقت آن وام‏دار عرف است. نقش سیره عقلا در شکل‏گیری این مفهوم و سعه و ضیق اعتباری آن بی ‏تردید انکارناپذیر است. در فقه امامیه، دیدگاه‏ های گوناگونی درخصوص شرط عینیت مبیع وجود دارد که منحصر می‏ شود به سه نظر : 1- شرط عینیت هر دو عوض؛ 2- شرط عینیت مبیع و 3 عدم‏لزوم شرط عینیت در بیع. قانونگذار ایرانی، نظر به پیروی از دیدگاه دوم، دست به نگارش ماده 338 قانون مدنی زده است. پرسش اصلی آن است که با چه معیاری می‏توان موضوع ماده 338 قانون مدنی را تلطیف کرد و آن را مشمول داد‏ه‏ ها و اطلاعات ساخت. در این جستار، با روشی توصیفی - تحلیلی ثابت شده است که امروزه ماده مذکور پشتوانه تفسیری خود را از دست داده اما نسخ نشده است و مفهوم عین به‏ معنای لغوی خود یعنی خود شیء یا خود مال باید تفسیر و تعبیر شود. همچنین، فقه امامیه قابلیت آن را دارد که در این مسیله منعطف‏ تر باشد و نقش عرف عقلا همواره در کلام فقیهان به چشم می‏ خورد و می ‏تواند برداشت سوم در میان فقیهان تقویت شود. با چنین برداشتی، دیگر مبیع قرار دادن داده‏ ها و اطلاعات از حیث عینیت با مشکل روبه‏ رو نخواهد بود.