بازتاب مفهوم «عشق الهی» از منظر مولوی در هفت اورنگ جامی

در این مقاله، به شیوه توصیفی- تحلیلی، کوشیده ایم که به بازخوانی دامنه اندیشه عشق الهی در عرفان و تصوف بپردازیم و باتوجه به نگاه مولانا درباره عشق، سرچشمه مفاهیم مربوط به عشق را در مثنوی های جامی واکاوی کنیم و در نهایت، کیفیت بازتاب و تاثیر مفهوم عشق از دیدگاه مولانا را در مثنوی های جامی بررسی نماییم. مطالعه هفت اورنگ نشان می دهد که بن مایه آرا و افکار عرفانی منعکس شده در اشعار عبدالرحمن جامی، تلفیقی از آرای عرفای متقدم، ازجمله جلال الدین مولوی، است که در آثار این شاعر عارف قرن نهم، به ویژه در دو دفتر مثنوی سلسله الذهب او، بازتاب یافته است. یافته های این پژوهش حاکی از آن است که مضامینی همچون «برتری عشق بر عقل»، «عشق به مثابه منشا هستی»، «عشق مجازی پلی به عشق حقیقی»، «سریان و جریان عشق در همه هستی»، «فنای عاشق در معشوق و یگانگی آن دو» و «توجیه سجده نکردن شیطان بر آدم با غیرت عاشقانه» از اشتراکات نظام فکری جامی و مولانا درخصوص مفهوم عشق الهی است که ریشه در آشنایی و تعلق خاطر جامی به آثار مولوی دارد..