اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودپنداره و تعامل مادر- فرزند در مادران کودکان با اختلال های طیف اتیسم

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودپنداره و تعامل مادر- فرزند در مادران کودکان با اختلال های طیف اتیسم بود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی دارای طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل 50 نفر از مادران کودکان با اختلال های طیف اتیسم که فرزندشان در مراکز مخصوص به اتیسم در شهر تهران در سال 98 در حال دریافت آموزش و توانبخشی بودند، تشکیل دادند. تعداد 10 نفر از مادران با روش نمونه گیری هدفمند، به عنوان نمونه انتخاب شدند. مادران به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (5 نفر) و کنترل (5 نفر) قرار گرفتند. ابزار سنجش، مقیاس خودپنداره راجرز (RSCE) و مقیاس تعامل مادر- کودک رابرت. ام. راس (MCRE) بود. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 90 دقیقه ای با رعایت 15 دقیقه زمان استراحت برنامه مداخله ای اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد را دریافت کردند؛ در حالیکه گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. تجزیه و تحلیل داده ها توسط نرم افزار SPSS-24 و با استفاده از روش های آمار توصیفی و تحلیل کواریانس انجام شد. نتایج نشان داد که برنامه مداخله ای آموزش گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودپنداره و تعامل مادر- فرزند در مادران کودکان با اختلال های طیف اتیسم با اندازه اثر 341/0 برای خودپنداره و با اندازه های اثر 411/0، 445/0، 397/0 و 364/0، به ترتیب برای خرده مقیاس های پذیرش فرزند، بیش حمایت گری، سهل گیری و طرد فرزند در تعامل مادر- فرزند تاثیر معنادار داشت (01/0P<). یافته های پژوهش حاضر بیانگر این بودند که این برنامه درمانی با آموزش اصول مناسب می تواند به عنوان یک روش درمانی مناسب در بهبود خودپنداره و تعامل مادر- فرزند در مادران کودکان با اختلال های طیف اتیسم مورد استفاده قرار گیرد.